Bir hülyanın belirsizliğinde,
Eylül'ün tam da ortasıydı gidişin.
Hala kulaklarımda yankılanır o kelime,
Kalbimin duvarına vurur cehennemin.
Dün gece çöktün yine yalnızlığıma,
Yürüdüğüm bütün yollar sana çıktı.
Camların buğusunda gözlerim üşüdü,
Savruldu bir iki damlası, yastığımı ıslattı.
Bu ömrünün sonu biliyorum,
Vuslat kirpiklerime kadar indi.
Kimsesizliğim savruldu eylülde,
Aynalarla dost olduğum günler çok eskidendi.
Şimdi yıldızlar kadar uzaksın,
Sonbahar yağmurlarını bekliyorum.
Turnalar çoktan göçtü,
Son eylülde son kez dilek tutuyorum.
Kayıt Tarihi : 11.2.2025 13:52:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
"Zaman, en büyük öğretmendir; ama biz, öğrendiğimizde genellikle kaybetmiş oluruz."
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!