Ey Rahmet Şiiri - Kasım Kobakçı

Ey rahmet,
Ne güzel karşıma çıktın,
Seni görür görmez bin parçaya ayrıldım.
İçlerinden biri korktu, en ulaşılmaz olana kaçmak istedi,
Şah damarından tuttum ve dikenli çimenlere fırlattım.
Zalimliğimi görmezden gelip zayıflığımı affedecek misin?

Ey rahmet,
Çok değişmişsin,
Bitmeyen yıllar, yüzündeki çizgilere aşık olmuş,
Telaffuzsuz siyah saçların, beyaz giysin..
Tapınaklarınızda çorak topraklar,
Geceden korkar gibi ağlasam oturup izler miydin?

Ey rahmet,
Uzun zaman oldu,
Sevgilime yalvarıp bahçelerime yağmur yağdırmalıyım..
O zaman bilirim ki yükselen toprağın kokusuna karışır,
Seni büyük alırsam,
Ciğerlerimi kilitlersem,
Özgürlükten uzak kalmaya gönüllü müsün?

Ey rahmet,
Nerdeydin şimdi söyle,
Seni ceket cebimde saklasam,
Örtülü sofralarda masmavi şiirler beslersem,
Her tokatta kahkahalara boğulsam,
Keskin gözlerime,
Deli tatlım, benim şaşkın sözlerime kanar mısın?

Ey rahmet,
Battaniyem huzurla yamandı,
Diyelim ki tellallar Nemrut'un emirlerini haykırıyor,
Yakacağım ateşi körüklemek için en sert odunları topladılar..
Tüm arkadaşlarım akıllarından silindiğinde,
En küçük karıncanın üzerine düşen,
Kaçmama yardım eder misin?

Ey rahmet,
Bütün dişlerim birbirine çarpmaktan kırıldı,
Korkudan çelik balyozlarla nöbet tuttum,
Bana gelme, en uzun hikayelerini anlat bana.
Yemin ederim gözlerim kurusa da asla kırpmayacağım.
Dertlerimi toplayıp Bağdat'ı dolaşacağım.
Antlaşmalarımı kanımla yazarsam,
Tereddüt etmeden inanır mısın?

Ey rahmet,
Biliyorum zamanın az, gideceksin.
Yine susuz kasırgalarla sürükleneceğim,
Elmas dalgalar göğsümü dövecek,
En tatlı rüyalarım benimle alay edecek,
Sana son kez sarılmak istersem,
Canımı bir kez bile dövsem,
Göksel işlemeli kollarını genişçe açıp,
Beni bekleyecek misin..