Ey Akıldan Fukara Şiiri - Abdullah Toroslu

Ey akıldan fukara, malca zengin maskara;
O malını harcayıp, git kendine us ara!

İdrak yoksa içinde; neye yarar bir kafa?
Öylesine denilir; ahmak ya da, mankafa!

Saksı bile yapılmaz, bizde böyle bön kafa;
Beş kuruşa alınmaz, böylesinden on kafa!

Ey ilimden bi-haber, akl-ı evvel ukala;
Sen kendini bilmezken, nasıl oldun vükela?

Kim haddini aşarsa; odur densiz, ukala;
Ehl-i edep şu tipi, teşhis eyler pekâlâ.

Ey dünyaya meyledip, ahiret’i unutan;
Bil ki çıkarmış baştan, seni melun kör şeytan!

Herkim onu dost eder; sarar belayı başa;
Bir gün gelir na-merdi, ilah eder o hâşâ!

Öyleleri şu arzda, yaşamasın hiç boşa;
Bir an önce başını, vurup kırsın o taşa!

Akil olmak bakmıyor, asla rütbe ve yaşa;
Nice ahmak yaşlıyı, yapıyorlar bey paşa!

Kim ki olur bir mahkûm; eşe, işe ve aşa;
Olur, sonu ibretlik, eder arif temaşa!

Kul kendini bilmezse, bilmez elbet Rabbini;
Kendin bilsin halk diye, inzal etmiş Hak dini!

Dinin şartı altıdır, sonuncusu; bilmek had;
Kim ki aşar sınırı; iflah olmaz o heyhat!

Ey irfanca gani kul; ver feyzinden muhtaca!
Kalmaz arzda fakirlik, böyle yapsa her hoca.

Abdullah Toroslu
28.07.2011-Türkiye