Evlerimizin evrimi Şiiri - Zahit Güney

Oturduğumuz evler
Saptandı, samandandı önceleri
Altı yaprak üstü bulut
Ne kapıları vardı
Ne pencereleri;

Ardılları Anadolu’yu doğurdu ebesiz
Gündüzleri güneşler
Geceleri sağanak yıldızlar yağdı üstümüzü
Balta ağaca yürüdü
Çekiç taşa;

Bizim eller
Duvar duvar sıcacık kerpiçti
Beş kıtadan nice tanrı konukları
Sofralarda kuş sütüyle karın doyurdu
Kahveler içti;

Betonarme sığınaklarımızda şimdilerde
Her sokak kapısında bir asma kilit
“Dikkat! Köpek var”

Köpeğimiz var. Anladık
Evlerimiz nerde?