Evde Kimse Yok Şiiri - Fatma Sezer

EVDE KİMSE YOK

Sonunda çıldırttınız beni
Kapımı çaldığınızda
Yüzünüzdeki sıcak güven duygusunu
Boca ettiğiniz iliklerime

Doymuşlukla taştı içim
Güven duygusuyla açtı kendini içimdeki gölgeler
Alabileceğiniz ne varsa
Aldığınız çalkantılı denizimden
Sonradan bıraktınız beni fırtınalar ortasında
Fırtınaları daha da azdırarak
Çıkardınız maskeleri yüzlerinizden
Ne kadarda naif , masum , iyi niyetliydiniz
Kapımı ilk çaldığınız da

Sonunda çıldırttınız beni
Hangi suratla bakacağımı
Aranızda nasıl adım atacağımı bilinmez ettiniz
Ne bilirdim
Sizin dinginliğiniz de huzur ararken
Aslında diplere doğru batacağımı

Artık açılmıyor her çalındığında kapım
Mırıltılar geliyor kapıların ardından
Süzülüyor sözcükler
Sinsi bir fare gibi delikleri zorluyorlar
Mırıltılar duyuyorum
Açmadıkça kapılarımı
Tam duymayınca kulaklar
Bilinmez bir dil oluyorlar

Bilmediğim bir dil de düşünemem ben
Anlamsız gürültüler içinde çırpınır beynim
Düşünemez oldum uğultularınızdan
Kapamakla kalmadım kapıları
Tüm delikleri de tıkadım

Bildiğim dillerde konuşmalar olmasa da
Okudum onları yazılanlardan
Her satırda kutsal kitap gibi
İlahi varoluşlar tavafa geçiyordu
Zihnimde dönüşler hızlandıkça
Kendimden geçiyordum
Kendimden geçtikçe
Açılıyordu asıl dünyamın kapıları