Eşya Şiiri - Işık Demir

1.
Döndüm işte ana vatanıma, öz yurduma.
İlkel benliğimin beni çağırdığı surlara.

Aya kalkacak,
Aşağıya bakacak
Ve atlayacağım…

2.
Mutlaka adını koymak lazımsa
Kaos demeli;
Ya da öz Türkçe “kargaşa”

Vurgusu eksik söylenmiş bir dize gibi;
Yanlış tondan girilmiş bir ezgi gibi;
Sahte, sağanak, nöbetli ağlamalarda,
İstenilen derinliği yakalayamamış tüm başlangıçlar/ bitişler için,
Bir ip sallandırmalı boşluğa...

Çünkü Prensesler
Prensleri olmadan çirkinleşmeye başladılarsa,
(Anası saray yosması, babası kral soytarısı....)
Evlatlık olmaları pek muhtemeldir aslında.

3.
Duygular eşyalaşır kimileyin.
Koyduğun yerde seni beklesin isterken;
Koyduğun yeri unutup onu ararken;
Olması gerekenden daha fazla önem verip,
Kaybettiğinde bir ölüm gibi acı çekerken,
Bunu anlarsın...

Duygular eşyalaşır gel zaman git zaman.
Hiç uykun gelmediği bir gece en sevdiğin masal biterken,
Bir kez daha oku diye tutturman bundandır işte hayatının masalcı teyzesine.
Cinsiyetsiz bir Tanrının seni anlamayamayacağını düşünüp günaha girmen,
Sonra kendini öksüz, yetim, yitik bir evlatlık gibi hissetmen de bundandır.
Anlarsın…

4.
Beni bir iç çekişinizde bulursanız,
Ve oraya koyduğunuzu unutmuşsanız;
Bilin ki ben seçmedim eşyalaşmayı.

Bilmiyordum ben bir çağlayan olup taşmayı.
Ve ummuyordum da,
Suyun debisi arttığında
Bir kayaya çarpıp yara almayı.

Size diyorum size!
Hiç aklınıza getirdiniz mi bana sormayı?
Çünkü ben istememiştim bu karşılaşmayı…

IŞIL DEMİRDELEN