Esra Erdoğdu Şiirleri - Şair Esra Erdoğdu

Gün doğmadan inerim yokuşundan
Nazar edemem gözlerine pencerenden
Bilirim elinde yüksüğün ve de iğnen
Rengarenk dünyanda ibrişimlerin

gelemeyen ve de gidemeyen sözlerim
sürükleniyor akıntıyla devrikliğim
düşlerim hapsolmuş
pranga dolanmış boynuma
nefes alamıyorum

Kasvet örtmüş penceremi,
Süzülsede arada damlalar,
Aydınlanmıyor dört duvar

İç döküşlerim tek, adımlarım yeknesak
Hep sorular var bana bakan

Asılı paslı bir çiviye
Eğrilmiş kadrajı
Kenarı kıvrık, saklı köşesi
Boş çerçeveye yakın
Siyahı azca
Beyazı ise neredeyse sepya

birleşti cümleler kalbinin doğduğu yerde
uzansın zaman sararmış çimlerine
mavzeri doğrultmuş gecede
aya döndü yüzünü sırt çevirdi güneşe

dokundu hayatına sevda

Her gün geçtiğin sokaklarda kaybolmakta bir sanattır
Bazen fırtına olur göğümde
Bazen de çiçekler açar yolumun üstünde
Bazense renkler kaybolur
Günebakanlar küstüğünde güne
Güneşi sevmekse

Zehir akıyor nisan yağmurlarıyla mayalanmış
Üşüyor yapraklar titrerken
Bulutlar çöreklenmiş damarlarına
Acıyla besleniyor, kana karışan
İniyor darbesi her bir damlanın
Uçurumdan düşüş bir adımla

Göz görür mü rüzgarı…
Nefes kesilir yokluğunda

Mevsim kış
Gece ayaz
Açmadan soluyor tomurcuklar