Bir kadını en çok dinlenilmemek yaralar
Sonra küsen bir çocuğa dönüşür
Bir kadını en çok anlaşılmamak ağlatır
Bir bulut hüzmesi ne kadar güzelse de o kadar ağlamaktan alıkoyamaz
En çok baharlar da döker hüznünü bulutlar...
Gecelerin dilinden bir sen anlardın,
Ve uyku için çekilen perdenin aydınlığı bastırması kadar gözlerin hep açık ve yeşile bakar gibi; en derin hisleri okuyan melül ve kapanışı diğer geceye erteleyen sahneler gibi; ıssız, boşluktan hava kaçırır gibi hâkimlerin, hükümlerin…
***
Kimsin sen bir gök kadar sakin!
Bu şehrin insanı sen miydin
Diyarın aşkı dünya, kör ve kütük
Odunsu bir memleket gönlü
Nereye uzansa yanar kıvrımı,
Nereye gitse ayakları ateşe yem
Rızası sadece kula mı hoş?..
Uzaktayken kafesleri özgürlük yoluna düşüren sen
Geldiğinden beri kalbim kelepçe, sen anahtarı
Hiç mutlu değilim, bana göre değil bu hayat
Neden böyle dedirtiyor kelimelerin
Artık sesini işitmek, yüzünü görmek ama uzaktan...
Sadece uzaktan sev beni
Şiir yürekli adamların şiir gibi bakışları ve şiirden elleri ile sevgi taşırlar ceplerinde.
Şiir tadında bir aşk yaşatırlar
Kokusunu her yere yayan çiçek gibi
Sevdasını her yere sırtlayan vagon gibi
Demin de sevgi besleyen adamlar gibi
Her yanımız bahar bahçe manzarası var
Merhametsiz insanlar gördüm. Kalbi pusuladan, yönü dönme dolap...
Ne zemheri bilir ne devden hançerler.
Hançer ki her gülü susuz, her yüreği körpe bırakır...
Suçu mu? İşte o merhametin en ıssız en ani kesim yurdu.
Halvetin çile mirası olmak mı yoksa kısmi zehir hazımsızlığı mı?
Ne acıdır ki akreplerin soktuğu kadar gecenin zemheri oku üstünüzde...
Dağların ardarda uzandığı yol kadar
İnce bir hayat çizgisi üzerinde yaşıyoruz Birbirimizden habersiz öylece sedasızca
Nerede bulutların rengi gözlerin de mi saklı
Kalbin de mi güzün yağmuru
Kimde son buldu dünyan..
Bir tek mutluluğun resmini sen çizebilirdin gözlerinle
Sen gelince gözlerim yaşla doluyor
Sen gidince hislerime sis değiyor hiçbir görüntüye gözüm değmiyor.
Gökyüzü mavinden sessizce çığır,
Yârin gelişi düzlüklere bürünsün.
Güzelin çıkışı yağmur çiseliklerine kalmadan göğü yedi renge boyasın
Sevinci yaratan keremi verenin olmadığı günlerde dizeler yalnız ardi sıra çizilir
NİMA BAHTIM
Bilinmez gözlerim sarılıyor deva bulmaya çalışırken ateşinde...
Ellerinin dokunduğu gözlerim Nima,
Yokuş çıkmakta sözlerimi aralıyor şimdi.
Yanmakta şimdi hasret kaldığım yaşlarım.
Ölme , yaşamak için birlikte tüketeceğimiz nefesler var..
Ölme, birlikte tükeneceğiz ,
Sen ve ben ölümlü olacağız ama ölmeyeceğiz,
Çünkü biz öldürmedik, çünkü biz yaşattık,
Sevda kıyılarında arılandık..
Şimdi ölme vakti gel beraber ölüme ölelim,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!