Eşofman Dikişi Ve 19 Numaralı Koltuk

Bu olmamış, diyerek sökülmek istenmişti,
Şimdi kalsın, dedikçe bol ısrar edilmişti…

Israr çok kuvvetliydi biz de direniyorduk,
Yola çıkacağız, diye acele ediyorduk…

Hem de kıyamıyorduk evdeki kişilere,
İş çıksın istemezdik iyi niyetlilere…

Çift kat naylon iplikle dikiş kırmızı renkti,
Siyah eşofman için dikkatleri çekmişti…

Dedik, biz çıkacağız acele etmeliyiz,
Elde bilet olmasa da denk getireceğiz…

Her bayram bitişinde yollar dolu oluyor,
İzmir Konya arası pek yer de bulunmuyor…

Neyse sakince çıktık elimizde valizle,
Terminale gelirken rastlaştık araç ile…

El kaldırdık, bindik ilerledik iki saat…
Ve indik otogara koşturduk son bir sürat...

Baktık otobüs kalkmış geri geri gidiyor
Alanı terk etmekte üç beş komut bekliyor…

El ettim bu araca firmasını bilerek,
Her halde anladılar aracı beklettiler…

Dedim, bu nereyedir Konya’ya gideceğim,
Hemen atla, denilince yükseldi sevincim…

Yer ayrıltılmamıştı ama yerleri vardı,
On dokuz numaralı oturak boş kalmıştı…

Saniye beklemeden art arda binilmişti,
En sıkışık zamanda şahsım beklememişti…

Yoksa geceye kadar sefer beklenecekti,
Tam on bir saat kadar şahsım bekleyecekti…

Ya da geri dönecek yorgun argın şekilde,
Bir hafta sonra için usul geliştirmede…

Derken, indik Konya’da aracı kaçırmadan,
Tramvay anında geldi her biri kâr zamandan…

Alâeddin’de indik durağımıza koştuk,
Son sefere yetiştik evimize kavuştuk…

Dikiş düzeltilseydi beş dakikam giderdi,
Otobüs kaçırılır silsileler biterdi…

Dönemeyebilirdim tüm işler ters giderdi,
Buna dayanamazdık yüreğimiz inceydi…

Çünkü niyet iyiydi hayvanlarımız vardı,
Evde kedilerimiz kimi aç kimi hastaydı…

(2016)