Esmâ'nın Kudreti Şiiri - Özer Baba

Geceye erdiğimde, rabbimin kapıları açılır,
Dilimde bir dua, kalbimde aşkın sancısı...
Ya Vedûd derim, aşk olur içimde yangın,
Ya Sabûr derim, sabırla diner kalbimin sancısı.

Esmâ'nın her biri bir kandil, bir dua, bir ışık,
Her harfiyle bir âlem yanar içimde.
El-Bâsıt dediğimde genişler ruhum,
El-Kâbız’la büzülür, yoklukta var olurum.

Ey aşk!
Sen ki El-Vedûd’un cilvesi,
Sen ki kalbi bir derya eden o ilâhî sevda,
Bir bakışla Mecrûr eder,
Bir sükûtla dağları ağlatırsın.

Ve hüzün...
Hüzün de aşkın kardeşi,
El-Cebbâr’ın gücünde gizlidir bazen,
Yıkar ki yeniden kursun kalbini,
Yok eder ki Hak’la yeniden doğasın.

İkrâ...
Oku dedi yüce Allah, ilk harf, ilk nefes...
Okumak mı sadece harfleri? Hayır!
Oku kalbini, Oku kaderini,
Oku gözyaşlarını seni saklayan gecelerini...

Ey insanoğlu,
Bilmez misin Esmâ, Kur’ân’ın kalbidir?
El-Hâdî sana yol gösterirken,
El-Bâtın içindeki en karanlık gölgeni aydınlatır.
El-Alîm, bildiklerini sana unutturur,
Unuttuklarınla seni yeniden var eder.

Ben düşerken El-Afûv tuttu elimden,
Ben severken El-Wedûd yaktı içimi,
Ve ben susarken, El-Hak konuştu kalbimden.

Hayal kırıklığı mı?
O da ilâhî bir ilmihâldir.
Allaha edilen bir dua gibi, ruhun sancısı,
Ama sonunda
El-Latîf gibi ince, zarif bir teselli.

Ey aşkın kervanı,
Ey dualarında Esmâ’yla konuşan dostum,
Unutma:
Her gece,
Her nefes,
Bir kapıdır Allah’a çıkan...

El-Metîn derim, sabitlenirim kaderin ortasına,
Fırtına kopsa da içimde,
Bana yeten bir Allah inancıyla dururum.
Çünkü bilirim, her düşüş bir El-Kâfi imzasıdır;
Yeter ki kalbim boşalsın dünya yükünden, derdin kederden.

Ve derim ki:
El-Bedî', ey sonsuz güzelliklerin yaratıcısı,
Sen ki her zerrede başka bir sanatla tecellî edersin,
Bir çiçeğin açışında,
Bir bebeğin gülüşünde,
Ve hatta bir gözyaşının düşüşünde…

Yâ El-Halîm,
Öfkem taşarken bile
Beni tutan sensin...
Sabır öğreten sensin...
Sevmenin sadece gülmek değil,
Bazen ağlamaya razı olmak olduğunu
En iyi sen bilirsin...

El-Kerîm ile açılır ellerim,
Cömertliktir Rabbimin dili;
Azdan çoğu yaratır,
Yoktan var eder,
Ve kalbime umut eker her dualarımda.

Yâ El-Hayy,
Hayat sensin,
Ölü sandığımız anlarda bile
İçimize diriliği üfleyen sensin.
Aşk ölmez, çünkü aşk sende doğar.
Ve biz yaşadıkça değil,
Seni anladıkça diriliriz.

Bir gece ansızın
El-Mücîb olur Rabbim,
Duama bir “ol” yankılanır ruhumun aleminde,
İmkânsızlar secde eder sadece
Ve düşlerim kıyıya vurur
Gerçeğin inancıyla…

El-Basir,
Sen bakarken ben görmeyi öğrenirim;
Sadece gözle değil,
Kalbin ta ortasından süzülen
O derin idrakle bakmayı...

El-Latîf’in dokunuşuyla
Gönlümdeki kırık yerler onarılır,
Bir dua gibi hafif,
Bir rüzgar gibi nazik
Ve bir sır gibi saklı…

Ey iman eden Kullar ve sen...
Ruhun vijdanı, merhameti sensin,
Sen sadece dua eden değil,
Duanın ta kendisi ol!