Eski yapılan işler artık nostalji oldu

Sofrada ekmekle çökelek yiyip,
Zeytin yuttuğum zamanlar yok şimdi.
Kaval çalarak kepeneği giyip,
Koyun gütüğüm zamanlar yok şimdi.

Eşeğin semerine yükü sarıp,
Ardından deh diyerek yola sürüp.
Seher vaktinde değirmene varıp,
Un öğüttüğüm zamanlar yok şimdi.

El ederek komşuları çağırıp,
Mani ile güzel türkü çığırıp.
İpi kirmenle elimde eğirip,
Yünü dittiğim zamanlar yok şimdi.

Gece vaktinde ağıla yatırıp,
Yazın olsa otlatırdım götürüp.
Kışın kuzulara budak getirip,
Dağa gittiğim zamanlar yok şimdi.

Yayığın içine yoğurdu koyup,
Sallardım tuluğu sayıyla sayıp.
Bişek ile kovanda ayran yayıp,
Tasa kattığım zamanlar yok şimdi.

Yiğit olan gidemez yoldan sapıp,
Yörükler yaşayamaz özden kopup.
Sütün kesiğinden höşmerim yapıp,
Onu tattığım zamanlar yok şimdi.

Kem söz söylemeyi marifet sayıp,
Boş oturup gezmek bizde ayıp.
Çift sürerken öküzleri bağlayıp,
İpi tuttuğum zamanlar yok şimdi.

Ekine giderdik dağları aşıp,
Bazen yerde yaralanırdım düşüp.
Öğrekle atları harmana koşup,
Döğen çattığım zamanlar yok şimdi.

Şöyle ateşin üstünde çevirip,
Buğday başağını yerdik kavurup.
Rüzgarda yabayla harman savurup,
Sapı attığım zamanlar yok şimdi.

Yusuf gibi akşam üzeri dönüp,
İnsanlar sefasını sürer konup.
Çadırda keçe üstüne uzanıp,
Gece yattığım zamanlar yok şimdi.