Eski Çınarlar Şiiri - Mustafa Parlak

Bir bir batmakta, eski çınarların güneşleri
En dar vakitte, en uzağa düşürürken gölgeleri

İyi ki varsın,
İyi ki başımızdasın dersin, bakarken
İnsanın içini ısıtan,
Güneşli günlerden kalma yüzlerine,
Şükürler edersin tebessümle Rabbine,
Bilirsin ki; o eski çınarların mücevherden kıymetlidir yüzü,
Taç olur, başımızda durur.

Nagehan bir vakit olur.
Hiç ölmeyecek gibi, karşında durur.
O bakışıyla, o duruşuyla, heybeti ile dağ gibi
Anlamassın birden ne oldu, saklarsın gözlerini
Bilirsin ki; o eski çınarlar kapalı gözler ardında bulunur.

Taklit eder, yerine koymaya çalışırsın kendini
Gülemezsin, söyleyemezsin sözü, Sevemezsin mesela onun gibi
O anda kulakta yankılanır
O eski taş plak zamanlarından kalma sesleri
Bilirsin ki; o eski çınarlar, güçlü rüzgarlardan sorulur.

Dalı, budağı uzundur,
Uzanır buradan fizana
Kimine gardaş olmuştur,
Kimine ana, kimine baba
Gaye hayırlı olmak,
Ağzı dualı olmak değil mi insanlığa
Bilirsin ki; o eski çınarlar, tüm sığınanlara gölge olmuştur.

Her şey eskidir belki
Siyah beyaz film gibi
Gösterişten bir haber
Sesleri titrer elleri gibi
Gözleri donar, buz olur sanki
Çekilirken hayat damarlarından
Bilirsin ki; o eski çınarların kabuğunda o gelgitlerin izi durur.

Kaç zaman eskitmiştir yüzünde kim bilir.
Eski bir haritadan çıka gelmiş, gizli bir hazinedir ve her şeyi bilir.
Dara düşmeye gör zemheri de, el verir, yol gösterir, yüreklendirir.
Bilirsin ki; o eski çınarlarda, yaşamın ve sınsuzluğun sırrı bulunur