Eski Bir Sanrı Şiiri - Halil Kumcu

Yokluk, mevsim gibi soğuktu.
Temmuzda kışı yaşıyordu gönül.
Gözlerimde hüzün rüzgârı,
Boğazımda düğüm düğüm kelimeler zül.

Beşinci mevsime hapsolmuştu umutlar,
Çiçeğe dönüşmeden kurumuştu sabahtan akşama.
Ne yana yüzümü dönsem yalnızlıkla,
Başıma gözüme sıçrar ukala.

Terk etmişti eski sevgilim,
Üstelik mevsim hicaz, vakit ise dardı.
Yetişmem gereken bir sırat,
Kaçmam gereken bir cellat vardı.

Bir kelebek ağrısıyla gün aymış neyime?
Dürtme içimdeki ahı,
Dürtme eski bir sanrıyı,
Üstümde dönüp durur zaten kefenin tezgâhı.

Şu âlemde aşk,
Çentikli kanayan bir yarada yaşarmış,
Hem de yalın ve tutkulu,
Karşılıklı bir sanrıymış.

Bugünkü dünyadan baktığımda,
Bir tutkuya dönüştü eski bir sanrıda küllerin.
Apansız bulaşıcı bir hastalık gibi,
Nöbet gibi bastırdın yine, kahretsin.