Eski Bir Kuyu...

Bir kuyuya düştüm ki zakkumun kökleri uzanır diplerine,
Orda merhem yoktur derin kalbi elimlere...

Yazıktır etmeyin derler o ateşli soǧ ukta,
Zebanînin yoktur merhameti yaratılışında...

Orda kaynar ebedî ateşli eritici kazanlar,
Serinlemek için girerler ipten kopanlar...

Orda vardır çesitli içecekler ve yiyecekler,
İrinle zehirle açlıktan kesilecekler....

Ama her kuyunun vardır saǧ lam bir ipi,
Elbet olacaktır çekecek birileri...

Sarılırsın op ip’e Hakkın emrettiǧ i şekilde,
Bakarsın ki çeker seni biri Muhammedî usülde...

Hicret’e benzer bu zahmetli yolculuk,
Yârenlerle alınır Kevserden bir soluk...

Yolda izler görürsün sıddıklara velîlere ait,
Bu kervanda gerekir canlara üstün bir akaid.

Habibullah’tır bu kervanda başı güden,
Onun sahibidir Kullara Çokca Hidayet eden...

Mi’râc ettirirler seni iki zamanın anında,
Bulursun kendini Onun yüce nazarında...

Bakarsin ki o ip uzanmıştır Sitre-i Müntahâdan,
Görürsün ki çekilir o Neciyullah tarafından...

Yâ Rabbim kuyunda çok gördüm yananları aǧ lıyanları,
Ne olur baǧ ışla hatalarımızı günahlarımızı.

Gönder onlarada bir ipi çeken,
Onlarda olsunlar sana bir Muhammedî Yâren!