Sevi'ye düşünce yürekler,
Divaneye döner insanlar.
Kalabalığın içinde yalnız kalırlar,
Sokak aralarında dumana vururlar.
Ne yaparsam yapayım
Dizginleyemiyorum fikirleri
Bıraktım en sonunda ben de
Kemirilmekten onlara döndüm
Kafa etimi bir kenara atınca
Satırlarında koştum, durdum.
Benle onun arasında geçti
İki satır aşağıda
Üç satır yukarıda falan
Evet burada!
Yürekleri ıslattım durdum hep
Bir gözüm çekerken elmacığa
Bana eksiltme cümleleri
Ben aslında yoğum
Benden bir ben çıkmış
Kalan da sen, gören de sen
Bütün mutluluğumu alıp gittin
benden
Hem de tek celsede
bazen
Düşünüyorum geceler boyu
acaba
Değişen bir hayatım olmamış
Tekerrürüyle anladım ben de
Silüetimdeki her bir parmak izinin
Şaşırmadım, şaşırtmadım
Denizler gibi akamadım bir yere
Oradan oraya savruldum
Matem sardı şehri
Yapraklar saçılır oldu ardından
Kışlar bile daha soğuk geldi
Belki yalnız bana
Keşke yalnız bana
Olsaydı da büzüşseydim
İlk defa bir kimsem oldu
Gazetemi buruşturup attım.
Kediler görmeye geldi balkon duvarımdan,
Korktum, koridora doğru kaçtım
Böylesini, böylesini görmemiştim.
Ve çığlık çığlığa savrularak döndüm
Yıkılmıştı bütün şehirler.
Manası kalmadı sokakların.
Ses tının bile beni toparlar,
Ama ağlıyor yüreğim, feryat figan.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!