Erol Çatal Şiirleri - Şair Erol Çatal

für Fürstin
Aşk
Ayla başlar
Tutkuya çağrılan kısrak kanatlarından savrulunca küller
Sütunlar yükselince; ayet yaklaşınca
Işık çözülünce

Ağır gelen kefe düştü öne
Ruhu esrik ruyaları kanatlandıran bir kartalın
Düştü zarif boynundan elmas
Tılsım bozuldu
Aralandı esrar perdeleri gökyüzünün
Sihirli bir makas

Tuzak
Fırtınadan kesilmiş sancılı her dudak
Dönüyor gemilerini yakıp küllerinin girdabına
Ben batanları sevmem
Kalem kalemdir
Yazgıma kan figandan özgesine yalan

ı
Önce giz vardı
Bir bakıştan yangınlar çıkartan
Kalbe doluşan kuşların çığlıklarında
İhanetten arınmış işarette
Oyunları yarım kesilmiş çocukların gözbebeklerinde

Süzüldüm ağır aksak ritminde meyin buğulu otağından
Haleli batışla mühürlenince kanatlarım ıssız bir asumanda

Yaz yasla açılır rind-i şeydaya
Şahlanır sağır eden çınlaması kabusun
Paramparça eder hengamesi bendimi

Ok kırıldı
Kapandı kitap; kelam unutuldu
Boğazlandı yayı geren taylar
Sökün bütün çadırları çölden
Ateşleri söndürün
Yine aynı dönüyor havada

Güvercin
Bir rüyada dokundu kanatlarım kanatlarına
Kim çağırırsa arzuyla kendi evrenini kucağına
Nazlanır gelmez önce; kaçırır gözlerini
Ama gelince kandilleriyle meclise
Her renk tek renk olur o zaman yürekte

KARAAŞK

Arzu'ya

Ağaçların arasından bakınca görünmeyen
Kalemi kıran mürekkebi solduran varlığıyla

Lal
Rengini arayan bir gül
Ağırlığından taşmayan söz
Kıyl ü kaal imiş
Ruhu soldurunca düşsüz savaşlar
Her ne varsa çağlayan ademde

Oyunlar kuruyor kafasında
Aklın geçit vermez hileli yollarında
O hesabını yaptı sen de yap
Sezginin gür aktığı çağ çoktan kapandı

Üstüne oynanan son bahis oldu bu