Eriyen Zamanın Kalbinde Şiiri - Sinan Ba ...

Bir sessizlik sarkıyor gökyüzünden,
kurşun kadar ağır, ama rüya kadar yumuşak.
Saatler eriyor —
zaman, kendi etini unuturken sessizce akıyor.

Bir masa, bir taş, bir rüya…
hepsi aynı erimiş anın içinde yüzüyor.
Gölgeler bile yorulmuş gibi;
güneş, kendini zamanı hatırlamaya zorluyor.

Ben, akışın içinde donmuş bir nefesim,
varlıkla yokluğun erime çizgisinde.
Dakikalar, düşen mum damlaları gibi sarkıyor alnımdan,
ve her biri bir hatıranın son nefesi.

Bellek — unutmanın içinde direnen bir tanrıdır belki,
ama tanrı da erir sonunda,
tıpkı anlamın, tıpkı benliğin,
tıpkı sonsuzluğun kendini sıkıştırdığı o ince çizgi gibi.

Bir böcek geçiyor zamanın üzerinden,
kanatlarında bir rüyanın son yankısı.
Her saniye, kendi ağırlığına yeniliyor,
ve ben anlıyorum:

Zaman ölmez.
Sadece hatırlanmaktan sıkılır.

Sinan Bayram