Erik Ağacı (Şiir ve hikaye)

Zar zor da olsa yaktı sobayı. Gözleri yaşarmış, genzi yanmıştı dumandan, Aslında soba yakacak hava yoktu ya. Dışarıda güneş pırıl pırıldı, ama bu oturduğu oda, güneş almadığı için buz gibi oluyordu… Lodos, sobayı zor yakmasına ve dışarıdaki o güzel havaya neden o lodostu. Mutfakta demlediği çayı sobanın üzerine koydu ve odayı havalandırmak için balkon kapısını açtı. Yüzüne dışarıdan vuran sıcak hava hoşuna gitmişti, korkuluklara dayandı bahçeye daldı gözleri. Ne güzeldi bahçe, gülümsetti onu. Mevsime inat, yemyeşil otlar bürümüştü ve güller, Yazın bu kadar güzel açmamıştı bu güller. Yada etrafta o kadar çok çiçek varken fark edilmiyorlardı…. Güldü… kendi düşüncesine güldü…. gençlerin arasında kaybolup giden orta yaşlı hanımların, yaşlıların arasında fark edilmesi gibi dedi kendi kendine … güldü. Tam içeri girecekken komşularından biri seslendi.” Ot toplamaya gidiyoruz, gelmek ister misin? “ yok dedi … siz gidin … sanırım biraz üşüttüm, evde kalmam daha iyi olacak Aslında hasta falan değil di … hastalık bahane yalnız kalmak istiyordu. Kalbi kırılmıştı, yaşamının sonbaharında gönlüne bir ateş düşmüş yakıp kavurmuştu içten içe …. haklısın dedi biri, bu havalar aslında tam hastalık havası… öbürü, lodos dedi… diğeri, yok canım pastırma yazı bunlar … Öyle konuşup tartışırlarken bir diğeri, adı her neyse., börtü böcek, ağaç çiçek, kanmasa bari bu havaya … yoksa önümüzdeki yılın beti bereketi kalmaz dedi. ilerlediler…. Gözü komşu bahçedeki erik ağacına takıldı, korkulan olmuştu, kanmıştı erik ağacı bu havaya ve birkaç dalı bembeyaz çiçeğe tutmuştu… lodos, pastırma yazı, yalancın bahar, adı her neyse baştan çıkmıştı erik ağacı çiçek açmıştı mevsimsiz. Sevdalanmıştı kış güneşinin yalancı yakıcılığına. başladı ağlamaya Ağladığı yalancı bahara kanan erik ağacımıydı yoksa kendisimi. Nedenini bilmeden ağladı. OYA ÖZPOYRAZ Yalancı baharlara kanıp eriklerin çiçek açması bizlerin yaşamına ne kadar da benziyor...çok hoş bir anlatımdı....Nice yalancı baharları bizde yaşamadıkmı, Yavaş yavaş kayıverdi avuçlarımızdan günler,aylar, yıllar. Tutamadık zamanı koca bir ömrü içerken bir yudumda nice yalancı baharlar yaşadık.Kaç bağ bozumu yaşadık, gönül bahçemizde açtırdığımız çiçek dallarını üşüttük rüzgarlarda titreyerek, tipiye yakalanmış bir kuş gibi....... 'Seni istiyorum eey yar! Canıma bir can daha katmak için, ruhumun yalnızlığına, yüreğimin acısına son vermek için, daha mavi bir deniz, daha mavi bir gökyüzü, daha mavi bir sevda için... Seni İstiyorum, Yarın, Öbür Gün, Öbür Hafta, Öbür Ay, Öbür Yıl değil..... Şimdi...şimdi, şimdiii....' Demedikmi? Hep istemedikmi, hep beklemedikmi? her yeni doğan güneşle birlikte yalancı baharlara kanmadıkmı? Buz tutmuş yüreğimizde yalancı baharlara kanıp çiçekler açtırtmadıkmı? Gelmeyeceğini bile bile.......İçimize işleyen ayaza ev sahipliği yapmadıkmı? Her aklımıza geldiğinde sevgili yüreğimizdeki karları eritip çiçekler açtırmadıkmı? Özlem ile alev alev yanmadıkmı? Dört mevsimde yalancı baharları yaşarken rengarenk çiçekler açtırdık, açelyanın pembeliğinde yıllar boyu, 'Ellerin açelya, ellerin erguvan Uzanır da ellerin Mutluluklar filizlenir Dokununca yüreğime... ' İşte yar; erikler çiçek açtığında, tarifi imkansız baharlar yeşeriyor içimde! Menekşe bakışlı kır çiçekleri sarıveriyor her yanımı yaşıyorum yalancı baharları..... Gelmesende, yanımda olmasanda.....Aramasanda sormasanda..... FERİDUN ERDOĞAN