Menzil Şiiri - Müyesser Doğan

Sözünüz tüfek,kem bakışınız mayın sizin.
Vuruldukca damarlarımdan,
Bir al deniz coşar kabarır
Gövdemde deli bir kanın zerreleri,
Tepeden tırnağa doğru koşar,
Suskun Ölüme doğru.
Namuslu bir hayalin,
Erdemli yalnız savaşçışı.
Beş vakit,
Pak alnını bandırır secdelere.
Çürümüş bir dünyanın leş kokusun da ,
Erguvan kokmak kolaymı sanıyorsun?
Bedenini infal etmiş her günışığın da ,
Gölgeni taşımak kara bir yük değil mi ?
Nefsiyle yüzleşmenin,
Çapraz sorgusun da insanlık,
Hassiyeti sırtlanmak parmak uçların da ,
Onuru kollamak,eşkiya dan hayduttan.
Ar damarının çatlaklarından sızan irin,
Ruhuma buluşmadan gitmeliyim şimdi,
İnzivaya çekilip mağara yalnızlığıma...
Menzil aydınlık bir ufka çıkana kadar.