Ergen Düşler Kurarken Onbeşimde

Ergen düşler kurarken onbeşimde
Bir zamanlar darağacına çıkan yaşıtlarımdan
Haberim bile olmadan
Kırılgan adımlarımla bastım
Artık çocuk olmamanın
Çamurlu yollarına.

Sivilcelerin çirkinleştirdiği yüzümüzde
Ne çocuk
Ne de büyük adamlardık
Biz o zamanlar
Dünyanın tam ortasında
Dünyadan bir o kadar uzak çocuklardık
“Hani o derya içinde olup deryayı bilmeyen
Balıktan bile tuhaftık”...

Mavi gözlü bir aşka düşmeyi umut ettiğim
Sıcak yaz günlerinde
Üç onbir vardiyalarında
Omzuma yüklenen ağır tepsilerde tanıdım
Anne babamın o güne dek
Sürekli benden sakladığı hayatı...

O günlerde haykırdım
“Ömrümün ilk düşüncesini”
Yarı çocuk
Yarı adam
Sarı saman kağıtlarda
Yeni yeni okumaya başladığım
“Antepli Karayılan’ın o titrek sesiyle

-Nedendir dedim sürekli emretmesi
Birilerinin birilerine?
Neden el pençe divan duruşu insanoğlunun
Ciğeri beş para etmeyenin karşısında.
Ve bu kadar kolay mıdır
Üç kuruşu tercih etmesi,
Dost bildiklerinin.

Çağıldayan tek isyanıyım şimdi çağımın
Yalnızım gölgesiz bırakılmış bir ağaç gibi
“Bir ağac gibi tek ve hür değil ama.”

Şiirlerle ısıtıp soğuk yatağımı
Yeni şiirlerde gözümü açmayı öğrendim gelen sabahlara
Romantik devrimler yapardım
Her gece mavi gözlü bir devle
Sövüp sayardım bitmeyen kedere Enver Gökçe’yle.
Edip Cansever’le öğrenirdim
Bir kadehin elde şiir gibi durabildiğini.
Ve prangalar eskitirdim hasretimden Ahmed Arif’le.

Ergen düşler kurarken onbeşimde
Bambaşka ufuklara yelken açtı fikrim.
Anladım,
Adalet dedikleri şeyin
Aslında o kadar da adil olmadığını.
Gülüyorsa birimiz
Onumuzun ağladığını,
Aç ve arkasız bırakılmışlığını insanlığımızın,
Ve vatanını her şeyden çok sevenin
Kendi vatanında vatansız bırakılışını...

Son çığlıyıyım şimdi çağımın
Yalnızım sevgisizliğin ormanında
Bir ağaç kadar
“bir ağaç gibi tek ve hür değil ama”
Ne olur eksik etmeyin
Gölgenizi üzerimden.
Can suyum olsun
Beni yaratan o kavganız..............!

2005