Erdinç Sert Şiirleri - Şair Erdinç Sert

Hani seyredersin ya!
Uçuşurken kar tanelerini.
Eriyecek diye;
Dokunmaya, incitmeye kıyamazsın.

Ama düşer yine de yerlere,

Aşk benden çok uzak,tutamıyorum.
Düştüm tuzağına, çıkamıyorum.
Ben kalbimden seni, atamıyorum.
Zalimsin sevdiğim, Allah’ından bul…

Tersine döndürdün,benim dünyamı.

Hayatın anlamı kalmadı bende
Ne gerçekte güldüm nede hayalde
Dünya dedikleri beyaz bir perde
Artık seyretmekten usanıyorum.

Artist olmuş insanlar anlamıyorsun

Vur mehterim kös’üne, çalınsın şevkle boru.
Çalsın davulların vur, vur Allah aşkına.
Dalgalansın sancağım,açılsın Türk’ün yolu.
Vur Birlik için vur, vur Allah aşkına…

Vur Mehmet im, başlasın akınlar; gelsin sonu.

Eh! Be! hayat.
Alcağını adlında benden,
Ne verdin senden isterken.
Ümit ettim hep
Her şeyi bırakmışken zamana.
Bu kadar acımasızmıydın,

Bir yiğit çıksın,
Kürşat soylu,oğuz boylu.
Bir yiğit çıksın,
Mertmi mert,Türk Oğlu.
Bir yiğit çıksın,
Korku nedir bilmesin.

Dalgalan göklerde al bayrağım.
Rüzgarı şehid’im,gururum sensin.
Bağrında dikilen gönderlerinde,
Toprağımda şan, şerefim sensin.

Çırpınışın şehitlerimin kor yüreği.

Dört Nisan bin dokuz yüz doksan yedi,
Seni toprağa verdiğimiz gün bugün.
Ülkemin aydınlanmaya başladığı anda,
Alev alev güneşin söndüğü gün bugün.

Onca yıl oldu, hasretin yüreğimizde;

Git…
Kör olası gözlerime sor.
Sor’ki..
Nasıl hasretmiş sana gör.

Göz pınarlarımdan akan yaş

Denizlerin bir ucunda sen,
En son ucunda ben.

Sen;
Altın sarısı kumsallarında yalın ayak.
Ben ise;