Erdal Yalçın Şiirleri - Şair Erdal Yalçın

Bu sokaklarda çok anım var
duldaların dili olsa da konuşsa
ağaçlardan yağmur süzüldüğünde
biz bu kenti koşmalarla bıraktık
hüzünlü gün ortalarında
yaprak salınımlarında

ceylan gözlerin bir kurt kapanıydı gönlüme sevgilim...
gittiğini mi sanıyorsun sen?
ya bende kalan ne? ...

gidişin aslında bende kalışın
beynimde yankılanan çığlığın...

yüreği olmayan insanların
daha kapıdan " yüreksizleri alamıyoruz...! " diye geri çevrildiği meydanların orta yerine doğan ben;
yüreği olmayan insanların,
keyiflerini kaçıran, meydanların taştığı bir şehirde,
sana ne yazacağımı bilemeden
gezindim günlerdir meydanları yavrum,

Gün batarken sevgilim...
gün batarken
yüzünü dağlara gömen güneş
hüzünlendiriyor beni...

neleri bölüşmedik ki

Sevgilim
Akrebi sevgisi değil, dişisi öldürür zehriyle...
Öldüren sevgisi midir benliğin?
Kıskançlığımı akrebin? Sorarım…

Güneşi doğuran evren mi …? Doğurmuştu zamanı?

Tüketilmiş bir sevdayı kim almak ister ki sevgilim...?
içi hüzün duvarlarıyla örülmüş bir gönülde,
kim ikamet etmek ister ki? ... söyle bana...

gülün bülbülü meşgul etmesi,
ay çiçeğinin sarı benzini güneşe sunması hoyratça.

yaşam yangın yeri artık, anlamsızlaştırılmış
Avuç açılır olmuş yaratandan gayrısına,
bir lokma bok için,
İnsan onuru kırmızı halı olmuş, ayak altına
Mutsuz yüzler, büst suratlar
Onur mu hani nerde? kayıp aranıyor,

SEVGİLİM-8

yer yüzünde bilinen
yaşanmış eşsiz sevdalar üzerine yemin olsun sevgilim...!
ben yalnız seni sevdim...

Teni sevda'ya değen tüm sözcükleri yakmak istiyorum
sevda türküsü çalan tüm cihazları kırmak, parçalamak....
senin varlığında ya da yokluğunda
ya da sen henüz yokken
toprağı su su diye inlemeliydi seyhan nehrinin...
ve boynu gövdesinden ayrılmalıydı kötülüğün...

Bir çocuk döver seni
Hem de sille tokat
Bir fındık faresi bağırtır seni avazınca
Dövülesi değil ki senin tenin
Nazlı kadınım
Sevilesi