Ercan Keskin Şiirleri - Şair Ercan Keskin

Yalnızlığı bırak üstünden görünmezliğe
Bilinmezlere karışsın en derin denizde
Ne bana ne dostuma bulaşmasın kimseye
İçsel olanı daha çok ıstırap verse de

Kendini kalabalıkta bile yapayalnız

Sıkı sarıl yaşama onu sakın bırakma
Gözünü dört aç, en küçük şeyde ümit ara
Sen varsan her şey var asla yeise kapılma
Fazla abartmamalı herkes yalnız sonunda

Yalnızlığı seninle yaşadım ben seni özledikçe
Hiçbir umut kalmadı ne ilk ne sonbahardan
Sensiz dünya döndükçe mevsimler değiştikçe
İmgesel dizeler geçmez oldu hafızamdan

Yadellere çökende akşamın mahzunluğu

Silebilir miyim sandın kalbimden
Ölümsüz aşk yoktur ama ömürsüz
Aşkların vebali boynumuzadır
Ne çok sevdim seni bir kere derken

Çok kerelik aşk var mıdır bilinmez

Izin sürer gönlümü avuturum aşk ilen ,
Bir kelam dost şiirine uyanmışım tan vakti ;
İçim sıra dağlarım uçuruma bakarken,
Tutunacak dalımsın son umudun sahibi ...

Ezeliydi sanki seninle mutlu yaşadım ;

Önce sessiz bir köşede, ilham gelir diye;
Pür dikkat odaklanırım, kulağım kirişte.
Unuttuğumu sandığım, yepyeni bir sevi/ye;
Yelken açmama zamanım geldi de geçmekte*

Her aşk vazgeçilmez apayrı bir heyecan mı?

Ne zaman ki, gönül sayfam açılsa,
Gözleri kendinden mülhem sen varsın.
Ayraç olmuş, kuru karanfilim çıksa,
Bahtı kara, yüreğimi dağlarsın.

Talihsiz vefa borcun üzerinde,

Dalıverince göz geçmişe gider
Zifiri karanlık kaplar içini
İçlendikçe gönül hasretlik çeker
Unutturamaz hiçbir şey ismini

Gel ki dolsun içimdeki şu boşluk

Ötesi çıkmaz sokaktır,dönüşü hep pişmanlık!
Umut duldasında son kez karanlıktan bakar,
Görünmez çizgidir o bir yanı bataklık;
Düşenin dostu varsa yaban olmaz buralar.

Avcı pusuda zayıf anını kollar, yazık!

Bize aşktan söz etme diyor erenler haklı
Biz aşk defterini çoktan kapattık diyorlar
Sevilmemiş olmanın çocukluk hastalığı
Demeseler bile demeye getiriyorlar

Fırsat olmadı derdim nedir anlatmak için