Derler kemiği yok dilin; kolay gevşer
Ok yayından fırladı, kınından hançer
Dost ağlar, ince ince kanar içerden,
Keyfe gelir düşman pembe güller açar.
Göğsüme saplanmış çividir; sözlerin
Hamdır-çiğdir sevmeyen gönül
Aşktır en olmazı oldurur
Halden hale koyar aşığı
Karşılığı yoksa öldürür.
Gücünden yerle-yeksan dağlar
Bombardıman enkazında,
Kurtarma ekibinden bir adam;
Sonuna kadar kaldırmış avazını göğe.
Hüzün/ çaresizlik/ isyan akıyor şakağından.
Kucağında
Ağzı kan gözleri yumuk,
O gece çisil çisil bir aşkın,
Gözlerinde uslandı su.
Gevredi toprak, çatırdayarak.
Yıldızlar kelebeğe dönüştü.
Bülbül coştu, güldü gül.
Güldü gül,
Pencereni aç
Güneş girsin içeri.
Kaldır yüzünü güne bak
Aksın karanlığın kiri.
Kuşları dinle;
Zifir gözlerine vuruldu gönül
İster öldür,ister süründür beni
Hayalinle yetinmek mümkün değil
Göster yüzünü de sevindir beni.
Yüce dağlar başı kar ile duman
Sesinde içli şarkılar inleyen zamanın gölgesine
Çatık kaşlı, yüzü avuçlarında bir gün düşüverdi.
''İnsan gibi insan'' a has olan
Soylu sevdasına ağlıyor şair.
Ey divane gönül;
Niçin? nereye? koşuyorsun çatlarcasına
Aşk denilen kemendin
En zayıf ilmiği benim.
Bağışla! Ey güzel perim.
Seni,
Tek kişilik
Divane gönlüme
Dört nala, dolu-dizgin
Geminden boşanmış yılkı gibi yağmur,
Akın akın,
Çisil çisil koşuyor
Hücreleri çatlamış toprağa.
İnsan göz göre göre
Gider mi yangına?
Şiir; dedim,
Girişi ve çıkışı aşktır,
Kolay girersin ama çıkamazsın.
Be yürekli kardeşim!
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!