Ensest Şiiri - Mehmet Dokumacı

simurg'a uzanan yoldayım
uzadıkça silikleşiyor,
silkindikçe kimsesizleşiyorum
kimselerim firar edip göğüs kafesimden
'kim' oluyor
kim cesetleriyle dolu yalnızlığımın sur dipleri

üstelik kaç eşik böyle kramplara gebeyim
yoruldukça arsızlaşıyorum
üç kiloluk çirkin bir et yumağı:
kafamın içini gördüm
yine de beceriyor,
bana halisünasyonlar doğuruyor
ben masumum
hiçbirşey yapmıyorum
o soyunuyor kafatasımdan
akar gibi doluyor yaldızlı geceliğine
ne biçim bir kadın oluyor beynim
direncim kırılıyor
çiftleşiyorum kendimle

bir sürü piç düşünce doğuruyorum
hem de sorma ne sancılarla
erkek adamın eril düşünceleri
hepsi ensest oysa...

bir yandan eşikler
kendine dolanan yollar türüyor yollarımdan
öfkeleniyorum
kasabın terazisinde imgeliyorum kendi kaburgalarımı
öyle kanlı, kemiği etinden izole öyle
kimselerimden biri daha ölüp düşüyor yanımdan
çocukluk fotoğraflarıma dalıyorum kanlı ellerimle
onüç yaşımdayım, okulun futbol takımı:
yüzüme bakıyorum resimde
masum, tertemiz ve henüz hiçkimse
kafamı koparıp fotoğraftaki çocuğun yerine tutuyorum
kim oluyorum!
bu da kim?

dayanamıyor,
beynim yine yaldızlı geceliğine akıyor
ne biçim kadın oluyor
yumuşuyorum
çiftleşiyorum kendimle.