Enkaz Şiiri - Berk Okuducu

Bir gece, sessizce geldi deprem,
Toprağın öfkesi evin kalbine indi derinden.
Bir yankı duyuldu içerde, bir çatırtı,
Ama dışarıdan bakan, yine de duruyor sandı.

Duvarları yerle bir oldu ruhunun içinde,
Sütunları çöktü, göçükler kaldı derin izlerde.
Ama dış cephesi hâlâ dimdikti,
İnsanlar "Bak, bu ev yıkılmaz," dedi.

İçerde artık ne bir oda kaldı, ne bir yuva,
Sadece enkazın sessizliğinde yankılanan bir boşluk vardı.
Ama kimse bakmadı pencerelerden içeri,
Çünkü görünmezdi kırılganlığın perdeyi geçtiği yeri.

Bir yıkıntıydı artık o ev, ayakta görünen,
Kimse bilmedi, bir depremde gömülmüş beden.
Ve o ev, sessizce durdu; maskesini bırakmadan,
Yıkılmıştı, ama yıkılmaz sanılan.