En Sevgili Şiiri - Mehmet Cıngır

Çatlayan toprak nasıl bekliyorsa yağmuru
Öylece bekliyordu insanlık sonsuz nûru.
En karanlık geceler onunla aydınlandı,
Sevgisiz, taşlaşmış kalpler onunla sulandı.

Nurla aydınlanan bir gece de ben olsaydım,
Adında gizlenen bir hece de ben olsaydım!

Kemirirken kalpler insanlığı kibirinden
Onunla arındı insanlık isyan kirinden.
Boğuyorken insanlığı kapkara hüzünler,
Huzur buldu seninle paramparça zihinler.

Kibirinden arınan bir kalp de ben olsaydım,
Nurunla ıslanan bir musap da ben olsaydım.

Ayağa kalkardın her cenazeye hürmetinden
Koptu bugün insan,…yaratılış hikmetinden.
Ümitsizliğe çözümdür her halin her sözün,
Güzelliklerle örülmüş nakış nakış özün.

Özünde örülmüş bir nakış da ben olsaydım,
Gül açan yüzüne bir bakış da ben olsaydım.

Hala muhtaçtır senin ışığına bu zemin,
Aramızdadır ruhu hâlâ Ebu Cehil’in.
Ey sevgili! Hasretin içimizde pek derin,
Duyarız acısını yıkılan her kulenin.

Ebu Cehl ruhuna bir kalkan da ben olsaydım,
Taif’te akan bir damla kan da ben olsaydım.

Kırmızı güller seni kokar hep Medine’de,
Bütün yollar seni gösterir hep Medine’de.
Seni duydum hep Bilal’in o yanık sesinde,
Seni soludum hep ashabının nefesinde.

Kokladığın bir kırmızı gül de ben olsaydım,
Üstünde yürüdüğün bir yol da ben olsaydım.

Seni bir gördü,bir daha hiç görür mü gözler?
Seni anlatmaya yeter mi sınırlı sözler.
Seni ancak layıkıyla yüce Rabbim över,
Seni ancak layıkıyla en sevgili sever.

Ah, seni gören yaşlı bir göz de ben olsaydım!
Ah,nakış nakış öven bir söz de ben olsaydım!

Siyah,beyaz bütün renkler eşitti gözünde,
Gülümsedi mi güller açardı gül yüzünde.
Sevginin,merhametin,en şahikasıdır o,
Beşeriyetin en,en doruk noktasıdır o.

Ey sevgili; gözünde bir renk de ben olsaydım!
Çevrende uyumlu bir ahenk de ben olsaydım.

Bulutlar şemsiye,güneş ve ay pervanesi,
Garip ve yetimlerin hanesiydi hanesi.
Eşit davranırdı,kimseyi yerip seçmezdi,
Yemeden onlar,kendisi su bile içmezdi.

Ah, içtiğin bir damlacık su da ben olsaydım!
Emrinde bir köle ordusu da ben olsaydım.

O öğretti insan haklarını insanlara,
O öğretti hayvan haklarını hayvanlara.
Herkes “ah nefsim! ” derken,o” ümmetim,ümmetim
Ümmetimi isterim” diyecek can Ahmet’im.

Ey sevgili! şefkat ve merhamet yurdu kalbin,
Senden öğrendi haklarını insanlar ilkin.
Selam dururdu ağaçlar,selamlardı kuşlar,
Dokundu mu yüreğin pamuk olurdu taşlar.

Seni selamlayan bir kuş da ben olsaydım,
Karnına bağladığın bir taş da ben olsaydım,

Ey Nebi,yetimdin oldun yetimlere kanat!
Sultandın,sürdün gönül sarayında saltanat.
Gariptin sen,okşardın gariplerin başını,
Yetimdin,silerdin yetimlerin gözyaşını.

Ah,okşadığın bir garip baş da ben olsaydım!
Yetim gözünden akan bir yaş da ben olsaydım.

Güzellikler çizdin gönüllere desen desen,
Sensin gönüllere sabah yeli gibi esen.
Hasretini çeker kumlar,gezdiğin çöllerde,
Yangın çıktı can suyu verdiğin gönüllerde.

Ah, bastığın bir kum tanesi de ben olsaydım,
Girdiğin bir gönül hanesi de ben olsaydım.

Ey sevgili, cennettir senin ebedî yurdun!
“Kişi sevdiği ile beraberdir” buyurdun.
Çok seviyoruz şefaat et ya Resülallah!
Sana komşu eylesin bizi hazreti Allah.

Havz-ı kevserde açmış bir gül de ben olsaydım,
Bağışlanmış bahtiyar bir kul da ben olsaydım.

Ey sevgili,yokluğunda bize her yer dardır!
Olduğun her yerde en sert kış bile bahardır.
Seni bize çok sevdiren en sevgili yârdır
Ey sevgili,en sevgiliden ne haber vardır?

Sevgili,Rabbim sana verdi en tatlı dili,
Hatırına, bağışlasın bizi en sevgili…