En Onurlu Kavgalar Yalnız Yaşanır

Seni düşünmek için
Sana bile ihtiyacım yok artık...
Çünkü en onurlu kavgalar
Yalnız yaşanır her zaman

Benim değil eksik kalmış bu hesap
Benim suçum değil
Sevmek dünyayı en sevgisiz çağında
En vahşi çağında yeryüzünün
Bir ceylan olarak kalmak

Bizim suçumuz değil
Bu erkenden alevlenen cehennem
Duvarları delen
Çıldırtılmış uranyum
Hiroşima’da kül olurken bedeni
Küçük bir kız çocuğunun
(Ve dünyaya gelmekten başka suçu olmayan)
On bin metrede Rock’n Roll yapan
Kanatları kana bulanmış
O çelik yığını bizim değil

Düşünüyorum ve utanıyorum kendimden
Tütmeyen ocakları,
Aç ve arkasız akşamlarında
Korkunu bir yorgan gibi sermeni üzerine
Üşümüş bedeninin,
Düşünüyorum
Gökten binlerce kez üzerine yağan özgürlüğü

Sevmek diyorum sonra
Çıkarsızca
Yüreğini söküp yerinden çıkartırcasına
Ve kendinden başka kimseye ihtiyaç duymadan
Oluk oluk akarken çatlayan damarlarından kan
Tuz basarcasına yaralarına
Sürgünlere gidip de dönmemecesine

Yetmez miydi insanca yaşamaya
İnsanca ölmeye yetmez miydi biraz sevgi
Kalın betonlar altında kalmadan
Tatlı bir uykuya dalar gibi

Bizim değil bu katliam
Bu silahlar bizim değil
Birleştirmek varken
Paramparça eden yeryüzünü

Derin yarıklar arasında bekliyor yarınımız
Ve sevgimizden başka
Hiçbir şey yok
Yarın çocuklarımıza bırakacağımız

Bu tutsaklık bizim değil
Çünkü en karanlık zindanda bile
Bir parça hürriyet vardır
Yarını düşünebilene...

28 Mart 2003
22: 36