Yüreğimiz bağlandı,
Yeniden yağan yağmurlar gibi.
Kanayan dudaklarım şimdi güller açtı.
Kimbilir kaçıncı kayan yıldız bu,
Kimbilir kaçıncı sönüşüm.
Halbuki ne bilsin yüreğim.
Bumuydu yaşamak, onca insan arasında yapayalnız.
Canı yanınca naraları basan, çıkarına dokunanı yakan,
İşte ben karşındayım; korkmuyorum,
Dalkavuk, yalaka nefsinin kölesi insanlar,
Onca insan arasında ürkek savunmasız.
Beni asılan bir akşamda dönüp bakıyorum gölgeme,
Düğümleniyor hıçkırıklar boğazımda
Ağlaşamadığımız kaçıncı gün bu söyle
Eğreti duruyor şimdi yeller yerinde
Sarı ışık altında yaz sohbetlerini unutturmuyor bu gidiş
Zor zanaatken gidenleri böylesine bekleyiş
Uyan; beni de kamçılıyor;
İstanbul bile ağladı
Sen düşerken kollarımdan
Haberi yoktu gecenin,
Odaklanmış taş kalbinden
Usulca yanaştım ve bir şarkı fısıldadım boğaza
Gemiler ışıklarını kapatıp yanaştı usulca limana
Geçtiğiniz sokaklarda
Kaç evin lambasına takıldı gözleriniz
Kim bilir camlarda babasını bekleyen
Kaç çocuğa özendiniz
Aslında unutmadık sizi
Hep gözümüzün önündeydiniz
Bu kar bu soğuk hep seni anımsatıyor
Anımsarken bazen öfke, bazen tebessüm
Bazen de firar doluyor günlüğüme
Daha dündü nasıl oyalayabildim kendimi
Uçarak inecektim kapına,pencerene
Hayalbaz bırakmadı iplerimi, zorladı beni
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!