Korkmak
Bazen kuş olup uçmak geçer içimden
Göç edip gitmek bütün bu ülkelerden
Sıkıldım artık iki eli bir ağaca bağlı
Bir hamak gibi yaşamaktan
Büyüdükçe insan
Zor oluyor eskisi gibi dostluklar kurmak
İnsan büyüdükçe
Kaybetmekten korkuyor
Çünkü büyüdükçe insan
Kazanmak için daha az vaktinin kaldığını anlıyor.
Ufacık bir bebeğin
Annesini emmesi gibi
Tutmuşuz biribirimizin göğsünü
Içimizdeki o kimseye vermeye bile cesaret edemediğimiz
Sevgilerimizi emiyoruz yanyana
İşte burdan çıkıyor,
Biz gittik
Biz gittik,
Kar yağdı.
Özlemesin diye bizi İstanbul
Tabiat silmiş aşk izlerimizi
Erken Kalkıyorum
Yanından hep erken kalkıyorum,
Kalamıyorum çok fazla nedense, bütün gitmelerim erken.
Gittiğim yerler henüz daha açılmamışlar,
Eğer kalkıp yanından gitmişsem
Farkındamısın
Sabah güneşinde ne kadar güzel olduğunun farkındamısın sevgilim
Eğer yanındaysam, uyandığında yüzünde beliren gülümsemenin
Uyurken seni öptüğümde ne kadarda güzelleştiğinin
Sensiz uyumanın bana ne kadar zor geldiğinin farkındamısın sevgilim
Biri mumları yaktı,
O okudu ben dinledim,
Ben okudum o dinledi,
Ben dilendim o herşeyini serdi
O dilendi, ben zaten yerdeydim.
Değişim
Her şey değişiyor sevgilim
Ağaçlar bile, yapraklar bile
Kuşlar ötmeyi,
Balıklar yüzmeyi öğreniyor,
Göbek bağı
Konuşamıyordum senin yanında,
Sadece kalbimi çaldığını sanan ben,
Yanılmışım, virgüllerimide çalmışsın baksana.
İçimde çocuklar büyütüyorum sana, hiç yük almadan omuzlarıma,
Ve bana aşık olan içinde büyüttüğün çocuklara verdiğin isimleri ezberliyorum.
Tibet’de bir rahip oluyorum, gururları dizlerinin üzerine çökmüş ağlayan,
Ve dizleri ibadetten çok karşında eğilmekten ağrıyan.
O çok sevdiğin turuncu kıyafet üzerimde,
İçim çırılçıplak ve senin bir geyşa edasıyla gelip,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!