Emrah Şahin Şiirleri - Şair Emrah Şahin

ne havan vardı ne pozun ne cakan
gönül verdim diyemi bunca fiyakan
senmi sandın beni deli edipte kaçan
bu şuursuzca gülmelere bir son versen artık

sanırsınki her kalbin anahtarı sende

mahsenimdir zindanlar aşk şarabını içtiğim
sözlerindir kefenim ömrüme kaftan biçtiğim
bir mabedsin içimde sensin gelip geçtiğim
tapınağım bildiğim gözlerindir sevdam...

yemşeşil gözler,mavi bir eşarp
ilk kurşunu ciğerime attın be gülüm
sımsıcak eller o tatlı sözler
içimi amansız yaktın be gülüm

bir paslı çiviyle gönül duvarıma

buraya kadarmış demek
sende sonunda gittin
sende herkes gibi beni
sevda tepesinden ittin
ölürüm sanma ardından
alışıktır gönlüm yıkılmaya

affet beni Allah'ım büyük günah işledim
hiçliğimdenmi acaba bu gönlüm mekansız
olmayacak duayamı ben amin dedim
o evli ben evli bu aşk imkansız

gitgeller içinde sersefil oldum

sen haliç sahilinde bir akşam üstü
banklarda oturup yıldız saymayı
sulara düşen yakamozu izlemeyi düşlerdin
ben ise yalnız seni
yalnızca ellerini tutmayı
ve bir ömür o güzel gözlerini seyretmeyi

sen ürkek bir güvercin gibi masumdunda
benmi bilemedim seni avuçlarımda tutmasını
sen nazlı ceylan gibi bakışlıydında
benmi bilemedim seni dizlerimde uyutmasını

sen kova kova aşk doluydunda

mevsimi değilmiş sevdanın
ya güneşi fazla geldi
yada yağmuru az.
belki toprakları çok kuraktı
belkide yüreği korkaktı
ama gözlerime bir baktı

henüz hissetmediğim,
avuçlarının sıcaklığını özlüyorum
karanlıkta bir fener gibi
ay tanrıçası gibi ışıl ışıl parlayan
o yeşil gözlerini özlüyorum
utangaç gülüşlerini

ziyan ettim ömrümü heba ettim uğrunda
görmedin birtürlü göreceğin yok senin
sevdim kendimden çok sevdim seni
bilmedin birtürlü bileceğin yok senin
bulut oldun hep gezdin ufuklarımda
gelmedin birtürlü geleceğin yok senin