Emrah Polat Şiirleri - Şair Emrah Polat

Sevmesini bilmem ben,
Aptallık diye adlandırılır çoğuzaman duygularım,
Sevdiğim insan istese bile,
Deymez dudaklarına dudaklarım....
Bir başkadır benim aşkım,
Masumca dokunuverir yanaklarına parmaklarım,

Babam hep anlatır,
Annemi nasıl sevmiş,
Nasıl ona gönül vermiş,
Elini tuttuğu anı
Ve geçirdikleri güzel yılları....

Dün yine yapayanlızdım,
Eski günlerimi hatırladım biran,
Melul melul ağladım sen yokken.
Eğer birgün gerçekten seversen,
Tıpkı benim seni sevdiğim gibi,
Ne yapacağını bilemiyecek olursan,

Yağmurlu bir akşam,
Dışarı da fırtınalar kopuyor,
İçimdeki fırtınalar gibi.
Yerler ıslanıyor,
Rüzgâr almış başını gidiyor,
Yüreğimdeki dertler gibi.

Açıklamama gerek yok,
Sen anlamını biliyorsun değil mi bu davanın,
Eee koskoca yazarsın nede olsa,
Nobel ödülünü de almışsın,
İyi hoşta gardaş,
Bizim doğuda bir laf var,

Bir sabah uğurlayıp,
Tekrar uğurlamak nasip değilse aynı kapıdan,
Elim nasıl yazsın şu kahrolası şiiri,
33 kişinin ardından...

Kelimeler yetmez anlatmaya,

Nezaman ruhum sıkılsa,
Gökyüzünden su boşalıyor,
İnsanların basarak kirlettiği şu toprağa.
Avazım çıktığı kadar bağırmak, haykırmak geliyor içimden,
Bulutlar sesim oluyor o anda,
Bana yapacak birşey kalmayınca,

Gecenin üçü,
Bir damla uyku yok gözümde.
Dışarıda ayaz var,
Sanarsın ki odamın içinde.

İnan hiç üşümüyorum,

Anam haklı,
Dokuz ay taşımış karnında,
Babam haklı,
Onun da tuzu var çorbada.
Rabbim en başta haklı,
Sınav demiş yaşadığım şu hayata.

Nekadar basit değil mi?
Beş harften oluşmuş sadece,
Bu anlamı derin iki heceli kelime.
Ya vardır ya da yoktur insanda,
Varsa senden iyisi yoktur,
Yoksa senden kötüsü yoktur dünyada.