Emel Koşar Şiirleri - Şair Emel Koşar

yüzünün haritasında
buldum
aynanın buğusundaki kördüğümü
betona direnen çiçek gibi
kederle serpildi
gölgeleri kovalayan efsun

düşlerimin efendisi
talihin elinde oyuncak oldum
renklerine sığındığım
kelimeler hazinem
çelişkilerle dokuduğum
şiirimin dip suyu müzik

sözün bütün dikenleri saplı aydınlığa
yara aldım zalimlerin kahkahalarıyla
Agora’nın kanında kaynayan karanlık
söndüremezsin yıldızları
saçlarımla birlikte uzayan karanlık
çözemezsin gökyüzünün sırrını

ateşten suya evrilen şiirin suçu yok
ışığı öldüren aşkın belası yok

sicimlerin titreşimleri anılara bürünüyor
zamanda sıçrayan mucizeler yok

karanlık yolcum
mevsimlerin replikleri rüya içinde
her şey bir hayalden ibaret
rüzgârlar Tanrıların taklidi
yağmurun efendisi
uyuttuk dertleri

şehre yayılan köpüklerinde
yanık reçel kokusu
keder bir taş gibi içimde saklı
kumsalda hayal halkaları
çiçeğe dönüşen tohum
yıllar yağdı saçlarıma

I
gözlerindeki keder çok tanıdık
yürüyen kâbuslarda
zamanın donduğu mevsim
rüya artığı resim gibi karanlık

biriktirdiğim hayat bir şefkat ırmağı
kalpte açılan kapı, kanatlarıyım ruhunun
şifacı değilim, tınısıyım çürümenin
doğum sularında bedenim bebeğime tabut
damarlarımdaki zehrin, derinleşen yasın
uzanışıyım mevsimlere

Anne
Tanrıların laneti bozdu sessizlik yeminimi
adaklarım güneş gülüne
Meryem Ana dikeninde ışığı toplamak için
İda’ya sığındım, anıları kemire kemire
Satürn’ün çocuklarını doğurdum

tarihimizden sızan keder
yalnızlığın tahtı için tehdit
direnmek sanat
gülüşümüzü kemiren şüphe
beni berraklığınla avut
mozaiklerle bezenmiş sesin