Emek Şiiri - Devrim Dokdere

Şu binanın tepesinde,
Görmeyeli hayli zaman oldu seni.
Bağışla beni,Yaralı ellerim,
Üstelik, ilaçsız,merhemsizdir.
Böyle olmasa
Hiç üzermiyim seni?

Gün ışığında uyandım yatağımdan
Şehir ola bildiğince titrek,
Kuşlar kaçışıyor çatı aralarından,
Yol alıyor,sandıklarıyla, boyacı çocuklar.
Ben sensizdim,pencere kenarında.
Katıksız çayım,birde bardağımla.
Sorgulamaya başladım kendimi,
Nasıl olurda,tutarım onsuz fırıncı yolunu.

Tüm gördüklerimde,sen vardın
Hamile karımın,gözlerinde
Evimi aydınlatan,sokak direginde
Buz tutmuş,çeşme musluğunda
Onların bana,benim sana ihtiyacım var.
Özlüyorum seni,
Koptuğundan beri parmaklarım.

Söyle şimdi ne yapmalıyım?
Kim düşünür tütünümün yokluğunu,
Kim sever seni benden öte,
Sen aşımın ekmegimin
muhteşem tabiyatı.

Akşam üzeri, daha çok acıyor ellerim.

Seninle olmalıydık şimdi
Yapının bilmem kaçıncı katında.
Ben sırtlarken çimento torbasını,
Sen akmalıydın,alnımın ak suyunda.
İşe yaramaz ihtiyar gibiyim,
Şu karşıki dokuma evinden çıksan diyorum
Gelsen sırtlasam seni,kurtarsam bugünümü.

Bu yüzden seviyorum seni,
Aslında binlerce nedenden ötürü.
Oyalamalısın beni emek,
Gelmelisin yoksul soframa,
Etsiz,rakısız olsanda,
Yagmur ağzı kadar büyük
Tanrı yüzü kadar imkansız olsanda...