Emek Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Emekten geçip ekmeğe giden zorlu yol çok uzun,
Yaz gelip sıcakta buram terlerken bir bahçede
Soğuktan donmaktan korkarken kutubun birinde
Sabah akşam tıkış tıkış metroda otobüste
Ya da derin maviliklerde fırtınalar aşıpta
Hep geride kalanın sesinin duyulmadığı
Tek göz oda, virane bir kulübede ;
Emeğin karşılığı ancak karın tokluğuyken
Yaşıyor başkaları dört başı mamur bir malikanede
En önde gidenin dönüp ardına bakmadığı bir dünyada
İnsanlık; vardığı yer ile değil de kaldığı yer ölçülebilir ancak
Ve anlaşılan, insanlık için daha çok yol var alacak
İnsanlığın hakettiği değil ama insanın hakemliği bu kadar
Zaman geçtikçe şekil değiştiriyor, kılık değiştiriyor
Açlık gelişiyor günden güne yokluklar büyüyor
Artık ne rengi ne de ırkı var yokluğun ne de kıtası
Ne kadar ilginç! Dikkate alınacak bir kıstası da...
Görünmeyen bir kovalamacada varlık kaçıyor yokluk kovalıyor
Buna rağmen açlıkla şımarıklık dip dibe kardeş kardeş yaşıyor
Buna sevinmeli mi yoksa şaşırmalı mı! İnsan bilemiyor
Tüm acılar birikiyor, isimsiz insanlar göçüyor bir bir
İnsanlığı görünen zor yıllar, sorular ve sorunlar bekliyor
Hazır cevaplar belli ki yetmiyor, mevcut her geçen an eskiyor
Kesin olan bir şey varsa Dünya artık insana yetmiyor
Ama insanlık hem tükeniyor andan daha hızlı da tüketiyor
Tüketerek tüketiyor, ihtiyacından fazla üreterek tüketiyor...
Gözler aranıyor ister istemez, boş boş bakınıyor;
Sağa, sola, önüne, yanına... Sonra, daha yukarılara....

Yılmaz BEKTAŞ