Emanet Şiiri - Özdemir İsmail

Martı sesleri duyuyorum radyodan
Okyanusların ve rüzgârın uğultusunu deniz kabuklarından
Senin kokun hiç gitmedi bu odalardan
Sesinse çınlıyor kulaklarımda durmadan
Sayıklar gibi ismin dökülüyor dudaklarımdan
Kan değil sevgin sızıyor kalbime açtığın yaradan

Yapraklar dökülüyor yağmur yağarken
Ben gülemem sen ağlarken
Son baharını mı yaşıyor dersin ömrüm?
Unutmadı, ne yapsa unutmuyor ki seni gönlüm

Burada martılar yok
Kokusunu içine çekeceğin bir deniz de
Burada sen de yoksun
Ama sevdan var yüreğimde

Rüzgâr söylemiyorsa artık
Dalların arasında o tatlı şarkısını
Pınarın başında su içerken saçlarının ıslanışını
Unutamıyorsam gülüşünün içimi ısıtmasını
Hayalini kuruyorsam sık sık ben böyle senin
Saklı sevdamsım sen (benim) bilmediği kimsenin

Gönlümün burkulmasının sebebidir elmas gözlerin
Ayrı yollarda olmamızdandır bu sessizliğim
Gözyaşlarımda gizlidir yaşanan sensizliğim
Gidişinde kaldı yaralı ceylan gibi ürkekliğim
Çoktan yıldızlara yol aldı her an büyüyen hasretim
Bana bıraktığın bu mirası emanet bildim...

(03.04.2003, Konya)