Elvis Çiçeği Şiiri - Özgen Öz

Kimsenin bilmediği bir mahzende, kimsenin görmediği bir yürek atışında saklıydı onun adı: Elvis Çiçeği. Onu ilk gördüğümde, saçları rüzgârla savrulurken dört mevsim birden geçmişti gözlerimin önünden. Bir ilkbahar gibi taze, bir yaz gibi yakıcı, bir sonbahar gibi hüzünlü, bir kış gibi dingindi. Saçlarının kokusu, yeni doğmuş bir bebeğin teni kadar masumdu. O kokuyu içime çektikçe kalbimde bir huzur büyüyor, sanki yeniden doğuyordum. Hiçbir tarihin yazmadığı, hiçbir kitabın anlatmadığı bir sırdı o. Adını söylesem bile, dünyanın bilmeye hakkı yokmuş gibi gelirdi. Çünkü ellerini uzatsa, bütün yarım kalmışlıklar, bütün keder şehirleri yıkılıp gidecekti. Bir gün, gözleri gözlerime değdi. O an anladım: Eğer dudakları dudaklarıma değerse, kalbim dayanamayacak, yer yerinden oynayacaktı. O kadar güzeldi ki… Gözlerinde ışık, saçlarında rüzgâr, teninde şiir saklıydı. Benim için o, Kerbela’dan kalma bir susuzluğun şifasıydı. İçimdeki bütün çölü tek bir bakışıyla yeşertebilirdi. Yüreğimdeki sevgiyi, sonsuz bir bozkırda yılkı atları gibi koşturan oydu. Her gün daha çok büyüyen bir çocuk gibiydi içimde; her gün daha çok, daha derinden seviyordum onu. Onunla birlikte, bütün ibadetleri unuttum. Tanrıları bile kovdum kalbimin en kutsal yerinden. Çünkü bana göre artık en kutsal olan, onun varlığıydı. Bir gece, yağmurlar paldır küldür yağarken, parmaklarımın teninde şiirler yazmak istediğini hissettim. Yağmurun altında değil, şiirlerin altında ıslanmak istedim onunla. Buğulu bir camın ardında, delice sevişmek, ellerini tutup sonsuz gökyüzüne birlikte koşmak istedim. Ve o an, kalbimin derinliklerinde yankılandı bir fısıltı: “Sen benim Elvis Çiçeğimsin… Dünyanın görmediği, tarihin yazmadığı en büyük sır.”