Gurbete Giderken Şiiri - Yavuz Değirmenci

Kirpiğe sarılıp hıçkıran damla

Kalbimde derinden inleyen hüzün

Ardımdan ağlayan garip anamla

Bakışıp ayrıldım böyle bir güzün

Yol çukur,yol taşlı kervan neylesin

Dedim felek; sen hep neden böylesin?
Dedi kaderine sor da söylesin
Duyunca ağladı telleri sazın

Bilirdi hem açlık,hem tokluğumu
Sokağım haykırsın bu yokluğumu
Doldurun çantama çocukluğumu
Kahkaha yanına,mahzunluk dizin

Mahalle çeşmesi sessiz çağlarken
Son leylek yuvada matem bağlarken,
Eskimiş bavulum yürek dağlarken 

Mecali kalmadı dilimde sözün

Kaderin oyunu sığmaz akıla
Gönderir garibi bitmeyen yıla
Ver elini gurbet, hoşcakal sıla
Nasipse dönerim olmayan Yaz’ın

Bir mektup yollarım,içinde resim
Bundan gayrı gurbeteldir adresim
Arkamı dönmeden geldi göresim
Kazınmış kalbime silinmez izin

Kara tren istasyona yanaştı
Düdüğün feryadı yürekten taştı
Anama,bacıma bir şivan düştü
Yaş olup döküldü gözümden sızım

Yaşım daha onbeş,düştüm yollara
Yelken açtım sonu puslu yıllara
Feleğin her fendi mazlum kullara
Sılam da kalmama vermedi izin

Yorgun gözler gece ile yarıştı
Sabah ezanları güne karıştı
Vakit geçti, yollar çoktan ayrıştı
Uzayan raylara takıldı gözüm

Haydarpaşa garı içimde sancı
Etrafta koşturan herkes yabancı
Ben bir garip yolcu, İstanbul hancı
Hasretle,adımı yan yana yazın

Gurbet defterini açtım açalı
Aynalar karşımda dikenli çalı
Hayat düğüm-düğüm, bağrım parçalı
DEĞİRMENCİ mahzun yürekte hazin…