Elveda Derken Şiiri - Halil Aslan

Farzet; Hardarpaşadan ayrılan bir tren
ve son vagonda, cam kenarında ben
nefesimden cam buğulanmış dışarısı ayaz.
ardımda bir çift göz bırakarak gidiyorum.
Belli ki hüzünlü bakıyor,
Dokunsan ağlamaklı,
Gözkapakları zor gizliyor yaşları.

Tren uzaklaştıkça perondan
Resminin aksine büyüyor özlemin.
belli etmesemde, ve dahi belli edemesemde
sen kalırken ardımda
içimdeki boşluk daha bir büyüyor.
belkide hiç dolmayacakmışçasına

yürekteki yangın, kalpteki sızı artıyor
bir sen varken bende şimdi yoksun.
bütün hayallerimin öznesinde sen varken
şimdi özne değil artık cümleler silinmiş bende.

yalnız bırakmışsa hayaller umutları,
yarınlarında bugünden bir farkı olmayacaksa,
ve bu gidiş bir daha dönmemeye işaretse
hele hele o bakan yürek karası gözler
başka gözlerde teselli bulup
başka gözlere gülüyor,
söyleyen dillerde başka isimler geziyorsa,
ve herşey bir yana artık o kalpte bir başka ben varsa
o zaman bana müsade ve ve
elveda elveda
Her elveda zordur,
Ama en zoru en sonuncudur.

(Bendeki sen aynı yerinde dururken, senden ayrılan bana elveda)