Elveda Şiiri - Seyrani Göl

Babamı bir atlıkarınca
Şenliğinde kaybettim.
Annem kuşluk vakti getirdi
Gözyaşından öğünümüzü.

Dövünerek serdi yaldızlı döşeğini
Ağıt ağacının altına.
Hüzün kazanını koydular
Harlı ateşin üzerine.

Gözyaşları çisem çisem sel oldu,
Eski pınardan yankılandı
Ağlama sesleri.

Allah sabrını verdi.
Selam, sabah, helallik derken,
Uğurladık onu yalınayak,
Babasına dua edip geldiği patikadan.

Cennetten haber vardı dualarda.
Bir tül gibi örtüldü yüzüne
Annemin dizleri çözülürken.

Biz susmayı öğrendik o gün,
Saatleri durdurmayı,
Bir gözyaşını avuçta saklamayı
Ve boş sandalyesine bakmayı.

Annemin saçına gece düştü,
Her telinde bir "ah" asılı kaldı.
Kapanmayan kapılar gibi
Açık kaldı yokluğu her duvarda.

Çivisi düştü duvardaki takvimin,
Her sayfa aynı günü gösteriyor.
Bir çocuk salıncağa binmiyor artık,
Çünkü babasının sesi eksik rüzgârda.

Bir mendil bıraktık mezarına,
Üstünde annemin kokusu.
Bir de kır çiçeği,
Ona “geri gel” diyen suskunluğumuz,
Hep içimizde saklı.
S.GÖL