Elvan çiçekleri açtığında 7

7 Bölüm

Gece kabuğuna çekilmiş, nöbetini devralmıştı yeni gün ve eşliğinde pencereden içeriye süzülen güneş dolmuştu odaya… Elvan uyuyordu ve onu uyurken izlemek büyük bir keyifti. Birkaç küçük dokunuşa tepki verdi. Boynuna kondurulan öpücüklerden kaçtı.

Uykum var
—Kalksana uykucu
Az daha uyumak istiyorum. Lütfen
—Tamam, canım sen uyu biraz daha

Diyerek duşa girdi. Duştan çıkıp üzerini değiştirdikten sonra salona geçip bir sigara yaktı. Bugün son günleriydi. Ne çabuk geçmişti iki gün diye düşünürken, Elvan günaydın canım diyerek çıkıp geldi. Ne o çay demlememişsin bu sabah diye yarı sitemli yarı gülümseyerek…

—Seni izledim uykunda uzun süre, sonra gelip oturdum buraya diye cevap verdi.
*Biliyorum dedi. Öptün, kokladın, dokundun bana diye devam etti.*
Madem biliyorsun niye pek tepki vermedin.
—Midem kötü oldu biraz. Bünyem rakıya alışık değil.
Alışık değilsin ama benimle oturup güzelce çektin kafayı
—Bilmiyorum seninle içerken fark etmedim bile.
O zaman gülümseyerek, cezalısın çayı demle ve kahvaltıyı hazırla.

Karşılıklı gülümsediler. Önce bir duş almalıyım sonrası hallederim dedi. Duşunu alıp çıktıktan sonra güzel bir kahvaltı sofrası kuruldu. Çaylar içilmeye başlandı. Bugün neler yaparız diye konuşmaya başlamışken, Elvan bugün hiç dışarıya çıkmayalım dedi.

—Yemek için bir şeyler almak lazım.
Buzdolabının üzerine yapıştırılmış ilanlar var. Daha önce burada kalanlar yapıştırmış. Bir bak istersen diye cevap verdi.

Haklıydı. Birkaç tane market, yemek söylenecek yer, şarküteri telefonları vardı. Hepsinde de telefonla evlere sipariş getirilir notu düşülmüştü.

—İşimizi görecek her şey var burada. Telefonla her istediğimiz getirtebiliriz. Tamam, canım dedi.

Kahvaltı faslı bitmiş, pencere kenarında çay keyfi yapmaya başlamışlardı. Otogardan alıp getirdiği kupalarla çay ve kahvelerini içiyorlardı. O anda;

Biz aslında hiçbir şey konuşmadan ne çok şey konuşmuşuz bakışlarımızla dedi.
—Elvan sessiz ve şaşkın bir şekilde yüzüne baktı.
Öyle ama doğru dürüst hayata dair bir şey konuşmadan, sadece bakışlarımızla anlaştık. Bugün 3. günümüz burada ve ne konuştuk desem kelime olarak hiç çıkar ama yürekten desem bir sürü şey anlatılabilir dedi.
—Çok haklısın canım dedi Elvan başıyla onaylayarak.

Çaylar bitmişti. Evde bulunan televizyon hiç açılmamıştı bile. Kanepeye uzanıp kumanda elinde kanalları gezmeye başladı. Pek bir şey yoktu. Bir yemek programına denk geldi. Biraz izledi. Keyif almadı kapattı. Elvan onu izliyordu. Gel buraya dedi. Gülüştüler. Ayağa kalkıp kanepeye yanına uzandı. Sarıldılar. Kanepeye zor sığdılar. Gülüşmeler devam etti. Sarılıp öpüşmeye başladılar. Elvan’ın gözlerinin içi gülüyordu. Mutluydu. Bunu gördükçe daha ateşli öpüşüp, kanepe üzerinde sevişmeye başladılar. Kendilerinden geçmiş bir halde doyuma ulaştıklarında, göz göze gelip gülüştüler. Akşam oluyordu ve sipariş vermemişlerdi.

-Bazen kendini bırak oluruna, anın keyfini çıkar. Bir daha ele geçmeyebilir.-