Ellerin Soğuktu Şiiri - Oğuzkan Bölükbaşı

yol uzundu
yağmur altındaydık eleleydik birşeylerle
kemirgen bir alışkanlık yırtıyordu duyguları
ellerin soğuktu
aldırmıyordum ayazına günün
kafama takılan ellerinin soğukluğuydu
içinin burukluğu hüzündü
uzaktan yemyeşil bir kent göründü
adı aklımda değil
aklımda kalan ellerinin soğukluğuydu
bilemedim vedaların farklı farklı olduğunu
bilemedim her vedanın bir bitiş
bir başlangıç olduğunu
tek düşündüğüm ellerinin soğukluyudu

gittin o yeşil kenti geçtiğimizde
hayatın güneşini bıraktın
elinde olmadan
sormadan hayata bırakıldığını biliyordun
ama böyle zamansız
umutlar varken daha o gencecik beyin odalarında
gelmenin zor olduğu yerlere gittin
bittin diyorlarsa da
yeni bir başlangıç için inanmak istediklerim var
daha güzel bir yerlerde
umutlarını yaşamak vardır

gittin
bıraktığın en son anı
ellerinin soğukluğu
içimi donduran