Elif Duruşlum 3 Şiiri - Nimet Öner

ELİF DURUŞLUM

Elif Duruşlum,

Sen sırtını döndün ya!

Vuruldu yüzlerce Leyla aynı anda sevdanın kıyısında,

Kırıldı kadehler yürek mahzeninde.

Ölüm kuşandı ömrüm,

Ceplerimde intiharlar,

Dilimde ikrar,

Şimdi yeni bir hayat bahşedilse,

Ne yazar!

Sen sırtını döndün ya!

Düştüm dağlarımın zirvesinden,

Ayaklarımda uçurumlar.

Kovuldum hayat sahnesinden,

İçimde yanılgılar,

Şimdi yüzlerce el uzansa tutsa beni,

Ne yazar!

Sen

Elif duruşlum,

Şems yüzlüm!

Seni aldın ya benden;

Soldu dünyaya dair tüm renkler,

Mavi kaydı gökyüzünden,

Siyah giyindi tüm evren,

Vuruldu gülkurusu akşamlar,

Ayaza durdu sarı sıcak mekanlar,

Şimdi üzerime gökkuşağı doğsa,

Ne yazar!

Sen

Yusuf bakışlım!

Aldın ya sesini benden;

Sustu rengi aşka çalan bütün şarkılar,

Yetim kaldı sazın tellerinde türküler.

Ayrılık gömleği giyindi,

Aşk bahçesinden kök salan şiirler.

Şimdi tüm dünya cümbüşe dursa,

Ne yazar!

Ah Elif duruşlum, Vâv yüreklim!

Ben ruhumun mahzeninde yürek dolusu sevgi,

Baharlar dolusu aşk,

Dudak dolusu buseler biriktirirken sana,

Sen sırtını döndün bir anda.

Denizler caydı yataklarından,

Yola koyuldular ardın sıra,

Mavisiz kaldı kâinat yaz ortasında.

İsmin harf harf vururken dudaklarımın kıyısına,

Susup yutkunuyorum.

Sanki bütün rüzgarları içmiş gibi,

Bir fırtına başlıyor iç dünyamda.

Kasıp kavuruyor önüne gelen ne varsa.

Sonra bir köz düşüyor,

Ormanlar küle dönüyor

Ve yangın sıçrıyor yüreğimin odalarına.

Sen sırtını döndün ya,

Kayıtlardan düştü destansı aşklar.

Bir bir vuruldu kahramanlar,

Unutuldu bir anda Şirinler, Ferhatlar,

Ne Mecnunlar kaldı ne Leylalar.

Ah yüreğimin ince sızısı,

Ah ömrümün zarif acısı!

Hayat üzerime ölümü saldığından bu yana,

Daha sıkı sarıldım vuslatıma.

Çıkmaz yollara sapsam da ara sıra,

Bilerek kendimi kendimde kaybediyorum.

Bütün yollarımın sana çıkacağını biliyorum…

Ah Elif duruşlum, Vâv yüreklim!

Ben avuç içlerimde kader çizgisine yeni yeni halkalar eklerken senin adına,

Sen yola koyuldun,

Genzinde babamın ardıç kokusuyla getirdiğin çocukluğumu da alıp yanına…

Ah Elif duruşlum!

Sen sırtını döndün ya,

Şehrimin gök kubbesi üzerime yıkıldı.

Mavi bir kefen sarıldı ruhuma,

Bütün güvercinler ağır yaralı,

Serçeler göç hazırlığında.

Elif duruşlum!
Yağmur bakışlım;
Tebriz gecesi gözlerini aldın ya benden;
Kapandı gökyüzüne açılan pencerem
Döküldü ay ışığı kristal kadehinden
Bütün yıldızlar bir bir kaydı gök kubbenin ellerinden
Kuzey yıldızı yerini yadırgadı Ne geçip giden hilal var artık, ne ağaran tan yeli
Tutuldu Semerkant'tan doğan güneş, sabahlar öksüz kaldı
Nurundan sıyrıldı ruhum
Küfesinde ağıtlar var...
Kandilli bulvarlarında uçuşur yarasalar
Şimdi aralansa bulutlar bin tane güneş doğsa,
Ne yazar!

Ah
Yüzü nakışlım!
Oya bakışlım!
Sırtını döndün ya birden
Çalındı dudaklarımın pembesi çizgilerinden
Döküldü gülüşlerim gamzelerimden
Söndü gözlerimdeki mavi ışık
Düştü bakışlarım bebeklerindenBir bir kırıldı umutlarım, henüz filizlenmeden
Kesildi başımdaki kavak yelleri.
Elim yüreğimde, yüreğim ellerimde seni beklerken
Kapandı vuslata çıkan yollar,
hasrete açıldı seherde bütün kapılar.
Bağbozumu başladi gönül evimde
Goncasında kurudu yaseminler,sardunyalar
Şimdi
Bir anda tüm kainat lalezara dönüşse
Ne yazar!

Ah
Deniz gözlüm!
Kays bakışlım!Sırtını döndün ya;
Yaşlandı yüreğimdeki küçük kız bir gecede,Zifir siyah saçlarında, ak güvercinler yavrular
Süt kokan nefesinde ahlar
Dilinde ağıtlar, ellerinde zemheri var...
Şamar yemiş sevinçleri;
Birer yetim gibi duvar diplerinde ağlar.
Şimdi gençliğimi geri verse de aynalar;
Ne yazar!

Ah
Kuyu gözlüm!
Aşk bakışlım!Sen sırtını döndün ya;
Kesildi yüreğime vuran serin yel
Zarında kıyımlar var
Kapandı hayatın kapıları
Karardı perdeler
Bütün mevsimler kış
Üzerime kar yağar
Üşüyor gözlerim...
Üşüyor karanfiller...
Şimdi sabahın kapısında
Bahar beklese
Ne yazar!

Nimet Öner

Nimet Öner