Elif Şiiri - İsmail Poyraz Kılıç

Elif dedim bir zamanlar,
Güneş gibi doğardı içime sesi,
Şimdi adını andıkça geceye çakılıyorum.
Öyle bir gitmek ki bu,
Ne yolların haberi var
Ne de gidenin dönmeye niyeti.

Sustum.
Çünkü sustukça anlıyor insan,
Bazı aşklar, ayrılığa bile fazla.

Şimdi hangi şehirde yankılanıyor adın,
Hangi rüzgâr saçlarına fısıldıyor beni?
Ben hâlâ aynı yerde,
Aynı yarada,
Aynı düşte kayboluyorum.

Diyorlar ki zaman her şeyi unutturur.
Oysa saatler, adını söylemeden dönmüyor.
Geceler, gözlerini anmadan kararmıyor.
Kalbim hâlâ seninle atıyor,
Ama sen başka bir dünyanın sabahında uyanıyorsun.

Beni soran olursa,
De ki;
Bir zamanlar Elifin cennetinde yaşardı,
Sonra o cennet ellerinden kayıp gitti.

Şimdi sokaklarda yankılanan bir sessizlik oldum,
Adını her andığımda içime çöken bir gölge.
Ne unuttum diyebiliyorum,
Ne de hatırlamak istemiyorum.
Ama her şey seni fısıldıyor bana;
Yağmurlar, rüzgârlar,
Kırık kaldırımlar, solmuş duvarlar…

Eğer bir gün,
Adını unutan bir dilde üşürsen,
Bil ki ben hâlâ en sıcak duasında saklıyorum seni.
Eğer bir gün,
Gözlerinde kaybolan bir şehir olursa,
Bil ki ben hâlâ o şehrin sokaklarında kayboluyorum.

Gittin, evet.
Ama kıyamet benim içimde koptu.
Şimdi içimden bir dünya eksik,
Ve hiçbir mevsim bahar değil artık.