El Sallayan Kumrular Şiiri - Hatice Güzen

Rüzgâr geldi ilkin
tuzun ucuna ilişmiş bir anı gibi
savruldu,
mavi bir sırda kayboldu gövdem.
Palmiyelerin sustuğu yerde
dalgalar
dantel dantel içime işledi.

O an,
bir çift kumru indi
göğün yorgun pervazından.
Uzaklardan
ellerini sallayan çocuklar gibiydiler
özlemle,
belki de unutmamak için.

Pencereye yaslandım,
camda,
zamanın buğusu vardı.
Kollarım,
bir eski melodinin kollarıydı şimdi
kavuştu.
Ses çıkmadı,
ama içimizde büyüyen bir şey oldu:
neşe mi, sevda mı
adı yoktu.

Üçümüz kaldık sonra:
ben,
bir anıdan taşan sen
ve sesin içinden geçen kuşlar.

Zaman,
orada durdu.
Biz fark etmeden.

Hatice GÜZEN