Eksildim Şiiri - Burhan Güler

Rüzgârın bile sustuğu sokaklardan geçtim,
taşların hafızasında kaldı ayak izlerim.
Bir ülke eksildi omuzlarımdan,
bir çağ sustu — adı özgürlüktü.

Eksildim.
Bir parça gökyüzü çalındı gözlerimden,
bir parça insan.
Kırılmış bir aynada çoğalan yüzler gibiyiz şimdi,
herkes biraz ben,
herkes biraz kayıp.

Eksildim çünkü unuttular,
bir şiirin ortasında yanan kardeşlerimi.
Eksildim çünkü sustular,
bir annenin ağıdını duymamak için.

Şimdi bir toz bulutu gibi dolaşıyorum şehirlerde,
ellerim hâlâ nasırlı,
kalbim hâlâ direnişten yanık.
Ama bil ki —
her eksilme, biraz daha çoğaltır bizi,
yeter ki unutmayalım
nerede düştüğümüzü,
ve kimlerin susarak seyrettiğini.

Eksildim, evet.
Ama hâlâ buradayım:
Bir şiirin karanlık yerinde,
ışığı bekleyen son cümle gibi.

Bir ses kaldı geriye,
kırık bir dağ türküsünden.
Yüzümde rüzgârın eski izleri,
gözlerimde dağılmış bir kalabalığın sessizliği.

Eksildim.
Bir dost gitti,
bir şehir sustu,
bir sokak adını unuttu çocukların.
Ben orada kaldım
bir yoksul sevincin içinde,
yarısı umut, yarısı yenilgi.

Eksildim, evet.
Ama bu kadar insan yoksulluğunda
nasıl eksilmez ki bir yürek?
Her şey biraz geç kalıyor zaten:
sevda, özgürlük, şiir.

Bir ağacın gölgesinde dinlendim dün,
toprak hâlâ aynı kokuyordu,
yalnızca ben başka bir insandım artık.

Eksildim,
ama bu, bitmek değil
belki de yeniden başlamanın adıydı.

Burhan GÜLER