Ekin tarlası Şiiri - Ahmet Ayar

(Öykü)

Evimizin hemen yanında, tozlu bir yol ile tren raylarını ayıran, birkaç metre eninde, bakımsız bir tarla vardı. İğdesi olmayan iğde ağaçlarının olduğu, tren raylarının yanında alabildiğine uzanan tarlada oyunlar oynardık. İğde ağaçları bakımsız olsa da, dallarında kelebekler uçuşurdu. Burası bizim tek oyun alanımızdı. Buradan tren raylarının arkasında kalan uçsuz bucaksız ekin tarlasına gözucuyla bakardım; başaklar ne zaman ekmek olacak diye.

Sıcak bir yaz günüydü. Ortalıkta kimsecikler yoktu. Kendi kendime söylenirdim. “Gördün mü, yine vermedi ekmeği ekin tarlası.” Demezdim onlara… Biri oğlan, biri kız, iki kardeş. Üzülmesinler diye. Zaten bütün gün sıcağın altında yoruluyorlardı. Sonra akşamüstü, bizim kapının önüne gelirler, taş oynardık.

“Gördün mü, yine vermedi ekmeği ekin tarlası.” İçimden geçirirdim, ama onlara hiç belli etmezdim. Üzülmesinler diye. Birkaç yaz böyle geçti. Hayıflandım durdum. Hiç ama hiç vermedi ekmeği ekin tarlası. Ama onlar hiç yorulmadılar, bıkmadılar, vazgeçmediler. Bense hep hayıflandım durdum.

“Gördün mü, yine vermedi ekmeği ekin tarlası.” Yıllarca böyle hayıflandım durdum. Ta ki ekmeği fırında görünceye dek. Bunu da şimdiye kadar kimseye söylemedim.