Ekâbir Şiiri - Şükrü Metin

Gözümüzden akan yaşa bakmadan
Başımıza çorap ördü ekâbir
Kendisini hiç bir riske sokmadan
Çalışanı hakir gördü ekâbir

Tavşan tutan tazıları tutarak
Pasta gibi bölüp bölüp satarak
Büyük büyük lokmaları yutarak
Cefamızla sefa sürdü ekâbir

Hazineyi sıfırlayıp paklarken
Mahkemede kendisini aklarken
Derdimize acil derman beklerken
Yaramızı tuzla sardı ekâbir

Gürleyip yürüyen çığlara değil
Lale,sümbül kokan bağlara değil
Tarlaya,meraya,dağlara değil
Kapanı merkeze kurdu ekâbir

Pişkin tavırlarla hiç darılmadan
Dümenin farkına hiç varılmadan
Çalışıp,terleyip hiç yorulmadan
Vurgunu bayağı vurdu ekâbir

Herşeyi dört dörtlük esirgemeden
Payı inlerine koydu yemeden
Tüysüz yetim hakkı bile demeden
Kendi zimmetine kardı ekâbir

Kendileri stoklarken her yandan
Metin-i aç,susuz kime ne bundan
Sözüm aşiârdır söylerim candan
Can defterimizi dürdü ekâbir