Efendim 1 Şiiri - İsmet Murat Müçtehit

EFENDİM 1
Gurbeti kendime mesken eyledim,
Yaban ellerinde gönül eyledim,
Eli gardaş bildim güldüm, söyledim,
Karındaşım kıymet bilmez efendim.

Kapandı kapılar, tütmez ocağım,
Yâd ellerde kaldı, bostanım bağım,
Terk etti bağbanım küstü toprağım,
Üzerinde güller açmaz efendim.

Bir zamanlar evim, dolar taşardı,
Abi, kardeş diyen bana koşardı,
Servetim tükendi, gözüm yaşardı,
Kapımı kimseler çalmaz efendim.

Ben tabip değilim ilaç yazayım,
Haksız yere kime niçin kızayım,
Dostun kuyusunu niye kazayım,
Yine kadrim kimse bilmez efendim.

Talihsizlik düştü benim payıma,
Özüm, yüreğim mert, gelmez oyuna,
Kurt, post değiştirmiş, dönmüş koyuna,
Akar gözyaşlarım dinmez efendim.

Rüzgâr olup dağ başında eseyim,
Müçtehit olarak kime küseyim,
Kimin kapısında kurban keseyim,
Talihim yüzüme gülmez efendim.
İsmet Murat(Müçtehit)
Tüm.San.Der.
İç Anadolu Bölge Sorumlusu
Genel Başkan Yardımcısı
BABA HABER GAZETESİ
Ankara Haberler Müdürü