Efe Aktürk Şiirleri - Şair Efe Aktürk

Umutlarımın kaybolduğu sonsuzluğa açıldım
Sensizliğin hatıralarıyla gel gör de bak ben nasıl dağıldım
Dertler bende... istemem gayri olma benim dermanım
Hüznün karanlıklarında yok oldum bak sevdanla gidiyorum...

Bende kalan acıların kederlerini taşıyorum

Dertler ocağına düşen haykırışlarım
Sensizliğin derinliklerindeki yalvarışlarım
Ey yüce mevlam sana bu dualarım
Bahşeyle onu bana bu benim son arzularım...

Gönül duman olmuş inler

Ne cefalarla büyüttün aslan evladını
Ararım seni sensizliğinde varlığını
Sen derdin ya kızımı eller oğlumu seller aldı
Doyamadan gittin buramda bıraktın yaranı

Şimdi seni o anılarımda yad ederim

Silinmedi izler hala dün gibi
Kadehim senle dolu aynı İstanbul rengi
Alıştım dediğim yokluğun buz gibi
İçimde hatıralar eski şarkılar gibi

Şimdi boğazın kayıp bir kenarında

Kıyametin son alametleridir bendeki
Sevdamın haykırışlarıdır bu gönüldeki
Kurtaramaz kimseler beni
Kör kuyulara attım kendimi...

Yalnızlığın ateşi bendeki

Koştum şu ulu dağlarda haykırdım sesimi
Gelmedi senden bana bir veda busesi
Canımı attım yollara senden öte bu diyarlarda
Gelmedi senden bana o mutlu ve güzel sevgimin inleyişi

Akıtma onları bırak dursun

Korkarım seni incitmekten
Uzak durma gel de gör
Bak ne haldeyim seni beklemekten
Dallarımda çiçekler açtı...sevginden...özleminden...

Gel de seni tac edeyim hayat ağacımda

Dertlerimde yoğrulan bir hayat küskünü
Sendin benim bu kaderimde bir yolcu...
Sendin sevdamın düşkünü
Baharımı beklerken bak sonbahara geldim
Sensizliğinde çürüdüğüm kışa erdim

Zaman akıyor hiç durmadan beyhude geçen bu ömürde
Ama detlerimiz duruyor sevdalarımızın derinliklerinde
Sen eyledin onu bir harabe
Sen nelere daldın ey gönül...Nasıl ve hangi hayallere...
Açsam seni bir gül gibi kokar mısın aydınlatırmısın
Sevgime olurmusun bir bahane

Yalnızlığımın ortasında kalan bir düş
Geleceğe sığmayan o candan gülüş
Götürürdü beni taaa en derinlerde kalan eskilere
Bıraktığım yerde hala yeşeren filizlere...

Bakışlarında buldum ümitleri ve geleceğimi